Werelden

Vanmiddag zat ik een half uur op het achteropje van mijn fiets.
Ik zat op mijn fiets, mijn fiets en ik leunden tegen de winkelwagentjes aan, ik luisterde naar de tokkelende en toetsende muzikanten, ik lachte naar de zon en naar de straatkrantverkoper en alles lachte terug.

Elke dag staat de straatkrantverkoper voor onze C1000. Hij komt uit iets oostblokachtigs, denk ik.
Hij en ik, wij hebben een prachtige relatie. Woordeloos, louter blikken. We knikken, wisselen lachen en blikken uit, begrijpen de wereld en elkaar. Ik geef hem mijn karretje (50eurocent) en eens in de zoveel tijd 5 euro, zonder dat ik de straatkrant wil. Hij glimlacht en heeft inmiddels geleerd 'prettig weekend' te zeggen.
Hij zegt het elke dag.

Ik vraag me weleens af, hoe het zou gaan als we zouden praten. Als ik hem mijn wereld zou moeten uitleggen.
Hij is misschien gevlucht. Hij heeft niets, geen huis, geen thuis (het woord thuisloos vind ik misdadig, trouwens. Pure emotionele chantage. Thuisloos klinkt zo eenzaam, zo koud, zo triest - zoveel troostelozer dan dakloos; hoe kan je een thuisloze nou iets weigeren?!) - hij dus, hij heeft werkelijk niets.
En dan kom ik. Met mijn gymnasium en mijn aanvullende jaartjes volwassenonderwijs, mijn computer en mijn veilige huis, mijn ouders en mijn stoere roze Kronan.
Wat doe jij?
Ik zit thuis. Ik heb een Wajong-uitkering.
Wat is dat?
WetArbeidsongeschiktheidJONGgehandicapten.
Jeetje. Wat is er dan? Granaat in je been, arm verloren, nierziekte, plaat in je hoofd?
Nee. Ik ben bang. Ik durf niet alleen te zijn. Ik durf de straat niet op.
Maar waarom dan? Is daar de vijand?
Nee. Ik ben mijn eigen vijand.

Tsja.
Dan ben je snel uitgeluld.
Ik zou mij niet begrijpen, als ik hem was.