Hops

Ik ben weer verbrand. Minder erg, maar toch een beetje.
Als je veel verbrandt als kind wordt de kans op huidkanker groter, zei Aliëtte vorige keer. Oh nee, ze linkte, en de link zei dat.
Maar ik ben als kind nooit verbrand. Niet dat ik me herinner, in elk geval. En ik ben zo kleinzerig dat ik dat vermoedelijk als groot ingrijpend trauma had onthouden.

De eerste keer dat ik bewust verbrandde was toen ik dertien was. Bewust als: ik weet het nu nog. Niet dat ik het erom deed, bedoel ik.
Daarvoor zal ik vaak genoeg zijn verbrand, anders had ik het toen ook niet als zodanig herkend, maar dit was het eerste incident dat me nog helder voor de geest staat.
Het was orkestkamp. Mijn eerste orkestkamp. In de tweede klas, ik was net blijven zitten. Was L. er toen al? Och nee, natuurlijk niet. Dat zal het jaar erop zijn geweest. Mijn eerste orkestkamp was me myself and I, ik was nog heel klein. Niet in lengte, maar in mijn hele zijn. Ik ben lang klein gebleven, ik was op de lagere school veel jonger dan de kinderen die ik nu zie. Vroegwijs, maar in alle andere opzichten zo klein. Alsof ik overal doorheen zweefde. Terwijl ik toch echt niet zo'n dromer was. Ik wist alles al, en voor de rest sloot ik me af. Zoiets.

Dat eerste orkestkamp zweefde ik ook. En ik had heimwee. Ik ben na drie dagen al naar huis gegaan, maar daarna wel weer teruggekomen. En verbrand. Bij de Vlietlanden, aan het water. Ik lag naast M. en ik aanbad. God wat was ik verliefd op haar. 17 jaar en orkestmeester. Waarom ik verliefd op haar was weet ik nog niet. Niemand begreep het. Mama was verbijsterd: maar er is niets aan! Ze is saai, ze beweegt slecht, ze is volkomen oninteressant!. Ik wist het, ik begreep het zelf ook niet, en ik vond het voornamelijk irritant. Ik kon het niet stoppen, ik was alleen maar verschrikkelijk verliefd. En na haar op al haar zussen. Verliefd op hen, omdat ze haar zus waren. Dat was hun enige bijzonderheid. En later omdat L. verliefd op de jongste was. Die werd toen extra speciaal.
En wat hadden ze een hekel aan me. Ontzettend. Terwijl ik het nu denk ik best met ze zou kunnen vinden.
Zei ik überhaupt wat tegen ze? Ik denk het niet; misschien kwam daar juist de haat uit voort. Dat ik zo zwijgend zat te broeien. En alles wat ik zei zal geforceerd zijn geweest.

Ik zei tegen niemand wat. Ja, tegen mijn vaste vriendinnen. Elke nieuwe klas een nieuwe vriendin, en alleen zij. Met meer mensen ging ik niet echt om. Ik koos één iemand uit, of ik voelde me bij één iemand op mijn gemak, en die verkoos ik dan tot vriendin. J, de eerste twee jaar. V, na de eerste keer blijven zitten. Vanaf de vijfde M. En het laatste jaar T.
Hun aanhang nam ik erbij, maar ik had eigenlijk maar ruimte in mijn hoofd voor één.

En nu noemt K. mij 'sociaal sterk'. Hoe hij daarbij kwam mag joost weten. Het sloeg ook nergens op, naar mijn idee, binnen de conversatie.
Dat ik zo'n goed zicht heb op mensen, wordt me ook regelmatig gezegd.
Je vraagt je wel af hoe ik dat dan heb gekregen, als eeuwig muurbloempje. Compleet geisoleerd en de eeuwig gepeste.
Opvoeding?
Mama, dan. Die heeft me over mensen geleerd. Over hun denken en gedrag. Over mechanismen.

Eigenlijk komt alles wat ik van mijn ouders heb geleerd vooral van mama. Al wat ik aan wijsheden en normen en waarden, in het algemeen over Het Leven, heb geleerd, heb ik van haar. Niet van papa. Van papa heb ik niets geleerd, niets overgehouden behalve een irritatie naar obsessief over één onderwerp doorzagen. En een nogal verstoorde verhouding met mannen.

Hops, van onderwerp naar onderwerp.
Brainstorm. Breinstorm. Zou dat al geregistreerd zijn? Breinstorm.nl?
Ja, dus.
Sjezus wat een lelijke site. En zo compleet informatieloos. En dat voor een bedrijf - hebben ze niet goed geregeld. En geen van die linkjes werkt. Of zou dat aan firefox liggen, dat er gewoon een javascriptje niet werkt ofzo?
Broncode.
Nee, ook niets. Geen linkjes, alleen die #.
Stom.
Onleesbaar, ook.

Maar ik mag ook niet lezen. Ik weet het, maar het is zo saai, anders. Gewoon een beetje lezen mag toch wel? Alleen 's ochtends. En een klein beetje tussendoor. Anders houd ik het echt niet uit. Het is me een raadsel wat blinden de hele dag doen. Of beter gezegd: blinden met straatvrees. Wat in godsnaam voer je de hele dag uit als je niet kunt lezen, niet lekker uit je ogen kijkt, te weinig concentratie hebt om naar muziek te luisteren en niet naar buiten durft?

Moe ben ik.
Even slapen nog.
Oh nee, de was. Shit.
Alleen mijn spijkerbroek eruit halen dan. Niet alle rest.

Het is trouwens onzin. Brainstorm. Het stormt helemaal niet, het kabbelt gewoon voort. Net als anders. Braintsorm voelt heel anders. Veel meer als de gekmakende chaos die Maja laatst beschreef.

Oh, oh ja, die broek zat er ook nog in. Die moet er zeker uit, die kreukt als een gek anders.
Die sokken ook nog? T-shirt?
Nee.

Moe.
Ik moet echt slapen nu, over anderhalf uur alweer werken, en anders sta ik straks weer de hele ochtend te zwaaien. En misselijk te zijn, want die ogen worden erger als ik moe ben.
Slapen.

Truste.