In spin, de bocht gaat in

Toen ik mijn voet op het fietsje zette voelde ik het al.
Of beter: ik voelde het niet. In het geheel niets. De voet was weg.
Maar ach, als ik die gewoon goed klem zette op de trapper zou het best gaan.
Het voelde wel raar. Kracht zetten met een bovenbeen op een onderbeen dat er niet was. Haast zinloos.
Ik spande mijn spieren, om de suggestie van controle te hebben.
Onmiddellijk schoot de kramp in mijn bovenbeen.
Niet aan denken.
Ontspannen, rustig doorfietsen. Ook niet denken aan dat afwezige onderbeen. Gewoon op intuitie trappen.
Ik keek op mijn horloge om te zien hoe lang ik nog moest.
Ik zag niets. Ik draaide mijn hoofd nog verder, zodat ik met mijn rechteroog zijdelings naar mijn linkerpols kon kijken.
Pas een kwartier bezig.
Mijn rechterbeen en linkeroog weigerden alle dienst, en de les duurde nog drie kwartier.
Pech gehad. Ik ging naar huis.

"Als het over een week tot tien dagen nog niet beter is moet je weer langskomen", zei de huisarts over mijn been.
Braaf belde ik vorige week maandag op. Het was alleen maar erger geworden.
"Als het over veertien dagen nog niet beter is moet je weer langskomen", zei de huisarts toen.
Ik kan niet wąchten tot het dinsdag is.
Morgen ga ik, na de afgesproken drie weken, weer naar de oogarts. Met nog net zulk slecht zicht als eerst, ondanks het rusthouden en verminderen van computergebruik.

Ik ben bereid te zeggen dat ik mijn toekomst niet onder ogen wil zien, en niet op eigen benen durf te staan.
Dat mijn klachten de psychosomatische uiting zijn van deze onwil om te leven.
De les is duidelijk.
Dan mag het van mij nu wel weer weg gaan.

(Het meest frustrerende is haast nog dat ik, ondanks de zo specifiek zijde-bepaalde klachten, nog steeds het verschil niet onmiddellijk weet tussen links en rechts..)