Proefwerk

De Goldmann-test is een gezichtsveldtest.
Je komt voor een soort omgekeerde wasbak te zitten, en je moet in het putje staren. Eén oog afgeplakt, pieper in je hand. Een lichtje loopt van buiten naar binnen, vanuit een willekeurige hoek; zie je het lichtje in je blikveld komen - almaar vóóruitstarend! - dan druk je op de pieper.
Vier fases waarbij het lichtje steeds kleiner wordt gemaakt, een laatste fase met sterkteglas. Daarna het andere oog.
Op de achtergrond tekent de juf met potlood kruisjes en strepen en cirkels op een papier dat me nog het meest aan een horoscoop deed denken. Maar misschien denkt die juf juist wel van horoscopen: 'gut, dat lijkt op de goldmann-formulieren!'.

De test ging goed, vrijdagochtend.
Althans: ik geloof dat hij goed ging. Ik had niet het idee lichtjes te missen, ik had het gevoel een breed gezichtsveld te hebben, zelfs met het haperende linkeroog. Mijn ogen hadden een uitzonderlijk goede dag.
En dat is fout.
Zo krijg ik natuurlijk nooit een helder beeld.
Het is heel leuk dat een oog het goed doet op een test, maar dat heeft weinig waarde als het van de weeromstuit het hele weekend in staking is.

Straks, om acht uur, is de uitslag.
Mijn engelse bijsluiter heb ik uitgeprint, die neem ik voor de oogarts mee.
Toen ik het de onderzoeksjuf vertelde was ze enthousiast: 'oh, leuk! Meenemen, heel goed! Dat soort dingen vindt ze altijd geweldig, als patienten zelf op onderzoek uitgaan! Leuk hoor, ik ben benieuwd!'.
De oogarts zag er niet uit alsof ze voor wat dan ook warm kon lopen.
Ik ben ook heel benieuwd.