Proefwerk (2)

Mij was beloofd dat ik de allereerste afspraak van de dokter was, en dus was ik al als vijfde aan de beurt.
'Dat heb je niet slecht gedaan', zei Generaal Oogarts over de test.
Nee, daar was ik al bang voor. Zo krijg je een echt duidelijk beeld van die ogen.

Ik mocht nog een keer naar de kaart met lettertjes kijken. Ik zag, zoals gewoonlijk, niets met links.
Ze wou nog een keer naar mijn netvlies kijken. Dat was lullig, want daar had ik niet op gerekend. Weer druppelen. Zon tegen, geen zonnebril mee.

In de tien minuten dat ik moest wachten liep ik naar boven, naar de contactlenzenafdeling. Ik voelde me al helemaal kind aan huis.
Ik legde uit: dat ik gedruppeld was, geen zonnebril bij me had, straks terug naar huis moest, op de fiets. Of zij een zonneklep ofzo hadden.
Ik kreeg een schattig petje mee. Wandelende reclame voor 1-DAY ACUVUE.
Terug naar beneden.

In de wachtkamer zat mijn moeder te praten met een klein oud indiaas vrouwtje in sarong.
Is dat jouw dochter?, vroeg zij aan mam.
Ja, dat is ze.
Broers of zusters?
Nee, zij is de enige.
Oooh! Is goed man!, riep ze enthousiast.
Het vrouwtje bleek 10 kinderen te hebben.

De verpleegkundige vond mijn pupillen nog niet groot genoeg, en voor ik kon protesteren had hij me nog een keer gedruppeld. Lul! Zo zit ik de rest van de dag met die open ogen, en ik moet nog werken!
De lul bleek later niet zo erg, want in zijn sneltreinvaart door de gangen remde hij bij mij, keek naar mijn ogen en liep speciaal bij de arts binnen om te waarschuwen dat ik klaar was en als eerstvolgende geholpen kon worden.

Kijk naar boven, naar beneden, naar rechts, naar links, rechtsboven, recht vooruit VOORUIT!
Ma'am Yes Ma'am!

Ergens tussendoor had ik mijn bijsluiter aan haar gegeven.
Ik moest maar met de psychiater overleggen, over stoppen of veranderen van medicatie. Want zij kon geen duidelijke oogheelkundige oorzaak voor de problemen vinden. En dan over 2 maanden bij haar terugkomen.
Fijn terug naar huis. Ik snap dat enthousiasme van mensen met een bijna-doodervaring niet. Wat nou mooi wit licht?! Ik heb de laatste weken genoeg wit licht gezien voor twintig doden, en ik vond er geen klap aan.

Nu ja.
En verder gewoon werken. Aan mijn tachtigplussers vragen wat de prijzen op de bordjes zijn, omdat ik het niet kan lezen, en of ze het pak melk zelf kunnen pakken omdat ik niet kan lopen. The usual.
Maar mijn ogen vonden ze mooi. Mooi zwart.
En Mijnheer M. heeft na rijp beraad een doosje Natrena van 100 stuks genomen, in plaats van de monsterverpakking van 400.
Omdat, zo mijmerde hij, zonder enige onderliggende flirttoon, dat 4 keer een bezoek aan Puck is.