Van onderen..!

Vreemd is dat. Dat als een geschenk uit de hemel op een verkeerd moment komt, je alleen maar verschrikkelijk kwaad bent.
Nèt als je moe bent. En hongerig. Als je maaltijd op het vuur staat, je een k*tdag hebt gehad, door je rug bent gegaan, slecht nieuws hebt gehad, de hele dag oversociaal tegen onuitstaanbare mensen bent geweest, als het enige wat je wilt is jezelf opsluiten, afsluiten, mèt jezelf en op jezelf, hapje eten, boekje, tv, klaar en rust.
En net op dat moment smijt God een zak goud naar benee. Met jouw naam erop. Hiero, snel meenemen, straks is ie weg!.
En in plaats van dat het verlicht, verzacht, je boven je ellende uittilt, maakt het alleen maar chagrijniger. Omdat je gewoon rust wilde. Niet meer nadenken. Niets meer moeten en hoeven. Maar weet dat je deze kans niet mag laten schieten, dat het nu of nooit is, dat je dankbaar moet zijn bovendien.
Je stampvoet en scheldt, smijt de boel achterop je fiets, raast en tiert, foetert en brult. Je fiets valt, natuurlijk, je bent ook te driftig om goed gecoordineerd te zijn, alles op straat, zak kapot, je propt het zo goed en zo kwaad, vooral dat laatste, als het kan terug, struikelt en strompelt. En eenmaal thuis smijt je het in een hoek, stampvoet je kamer in, deur achter je dicht. Niet meer aan denken, ogen dicht, gewoon even weg.

God verdomt me, met geschenken.