Verlenging (1)

Vijf-en-een-halve maand volg ik nu deeltijdbehandeling. Die behandeling duurt officieel zes maanden; na die zes maanden heb je, zonodig, tot twee maal recht op een verlenging van drie maanden.

Dat 'recht hebben op' is tamelijk misleidend. De verlenging moet je namelijk officieel aanvragen bij het zogenaamde subteam; en daar is een waslijst van ongeschreven en onuitgesproken regels aan verbonden.
Het lijkt haast een test. Een eliminatieproef, voor degenen die Expeditie Robinson volgen.

Het is voor alle partijen overduidelijk dat ik gek genoeg ben om nog drie maanden of zes maanden te blijven. Sterker nog: zou het ‘verzekeringtechnisch’ niet onmogelijk zijn om langer dan 364 dagen te blijven, dan zou ik zonder meer voor nog een extra jaartje therapie in aanmerking komen. Dat was bij de intake al duidelijk.
Maar het gaat er niet om dat zij dat al weten, of dat ik dat weet; het gaat erom dat ik gestructureerd en overzichtelijk kan weergeven wat we eigenlijk allemaal al weten.
Het verzoek is een soort evaluatie; een bewijs van je inzicht in jezelf, je vorderingen en wat de therapie voor je heeft betekend en nog kan betekenen.
Je moet je woorden goed kunnen kiezen; je moet je volledig doch bondig kunnen formuleren. Niet te lang, niet te kort; niet te uitgebreid en niet te beknopt.
Om in aanmerking te komen voor inzichtgevende therapie moet je, kortom, al over het nodige innerlijke overzicht beschikken.

Nou is de psychiatrie daar sowieso wat vreemd in.
Op die momenten waarop je misschien niet chronisch ontoerekeningsvatbaar bent, maar je toch zeker zo voelt, worden je vragen gesteld waar het merendeel van de 'gezonde' mensen geen antwoord op heeft.
Bij een intake, bij opname, bij crisisinterventie, word je gevraagd: wat er met je aan de hand is; hoe het zo gekomen is; wat voor soort hulp je wilt; wat je jezelf als doel stelt - kortom: wie je bent, waarom je zo bent en wat je met je leven wilt. Vragen die, wanneer je ze zelf tijdens de behandeling stelt, steevast worden beantwoord met een schaterlach, of de opmerking dat je blij mag zijn als je dat na een jaar therapie zelfs maar vagelijk weet.

Afijn, die aanvraag is serious business, zeker voor een perfectionist; dat moge duidelijk zijn.
Ik heb een week lang in mijn hoofd geschreven, geschrapt, verscheurd en herschreven. En vannacht om een uur of een, net toen ik eindelijk had besloten eens vroeg te gaan slapen, kreeg ik de geest.
In drie zinnen en zes regels heb ik vijf maanden therapie samengevat en een 'beleidsplan' voor het komende kwartaal opgesteld. Op werkelijk briljante wijze, vond ik zelf - maar toen sliep ik half; bij daglicht had ik zo mijn twijfels maar was te moe om er nog iets aan te veranderen.

Ik heb het vanmiddag aan H. overhandigd.
Die hield het dubbelgevouwen papier tegen het licht, riep uit: "Wat kort!!", begon te lezen en grijnsde breed. Op mijn wantrouwende "wat is er?" grijnsde hij nog breder; toen ik vervolgens helemaal panisch uitriep wat er nou was dat hij zo lachte, zei hij dat hij dat deed om te pesten. Wij hebben echt alleraardigste therapeuten.

Maandag wordt nu mijn verzoek door de dames en heren Subteam besproken. We wachten het vonnis dan maar geduldig af..