Dag..

Weet u, u heeft mijn leven, of mijn levenstheorieën, een beetje op z'n kop gezet vandaag.

Ik dacht altijd: een mens heeft een weg te bewandelen, een soort karmische weg. Er moeten dingen gedaan, er zijn taken, er moet een afronding zijn voor men kan sterven. Ieder heeft zijn eigen taak en zijn eigen weg, en daar horen bepaalde zaken nou eenmaal niet bij.

Het hield me op de been, deze theorie, in tijden van nood en angst. Als ik me heel ziek voelde en zeker wist dat ik iets terminaals onder de leden had, als ik net niet geschept werd door een auto, als ik bang was compleet door te draaien - dan dacht ik: 'dat hoort niet bij mij, niet nu in elk geval. Ik heb iets af te ronden, ik moet in elk geval wat zelfstandiger zijn, iets van de wirwar van nu ontrafeld hebben. Uit de file, weer rijdend; misschien dat ik dan al bij de eerste vrije meters het loodje leg, maar dàt moet ik hebben gehad. En dan pas kan ik dood. Heus, dit is niet de tijd voor hersenbloedingen, voor tumoren, voor complete decompensatie. Dat is andermans juk, niet het jouwe.'

Maar nu, wat u nu flikt. Op een moment dat u nog zoveel moest doen, op een manier..

Ik dacht ook altijd dat wanneer men de dood voelt naderen, men een zekere rust heeft. Een sereniteit. Maar u..
Zo ineens, zo onvoorbereid. Dus het kan tòch. Daar ontneemt u me nogal wat zekerheden.

Aan de andere kant: als u dood durft, als u durfde los te laten, dan durf ik dat misschien ook. Dan kan ik ook. En dan hoef ik niet meer zo bang te zijn.

Ik zal u missen.
Hoop dat u zich veilig voelt, waar u nu ook bent.