Evolutie en degradatie

Vroeger wist ik alles.
Niet gehinderd door kennis of bescheidenheid fantaseerde, speculeerde, analyseerde en blufte ik mijn weg door het leven.
Met lange betogen vol erudiete volzinnen overweldigde ik mijn ouders; wantrouwende, twijfelende of ongeruste vragen beantwoordde ik koeltjes en uit de hoogte met een ‘dat heeft de meester gezegd’; ‘dat weet ik niet meer, ik lees zoveel’; of: ‘ik kijk tv’. Met de nadruk op ik - mijn ouders hadden geen tv, ik keek bij de buren en wisten zij veel wat er daar allemaal werd verteld?
Mijn moeder, in haar onzekerheid, ging ervanuit dat ik altijd gelijk had.

Nu ik wat volwassener ben, de blik opener en me meer bewust van mijn eigen feilbaarheid en ik bovendien de beschikking heb over meer bronnen, zowel fysieke als digitale, heeft mijn moeder het licht gezien.
Licht uit het verleden.
Tegenwoordig heb ik in haar ogen per definitie ongelijk, tenzij anders bewezen. Dit met behulp van een Raad van Advies, bestaande uit partijdige deskundigen en ondeskundige vrienden. Waarbij, vanzelfsprekend, de mening van de laatste groep het zwaarste telt.