Moederkloek

Vlak voor ik om vier uur naar bed ging brandden zijn lichten nog. Toen ik iets na vijven even wakker werd waren ze uit.
Goddank, dacht ik; hij is gaan slapen.
Om halfeen liep hij op het balkon. Haar recht omhoog, slaapdronken passen, alleen een donkerblauwe boxershort aan.
Daarna niets meer. Ik bedoel, Cockie-lief, dat er daarna geen beweging meer op het balkon te ontwaren was. (En waarom zegt mijn vrouw daar niets van, als mijn vaste corrector??)

Gedurende de dag betrapte ik mezelf op korte blikken door mijn raam, naar de overkant.
Er was geen beweging te zien, geen licht. Naarmate de avond vorderde keek ik steeds vaker, en steeds gespannener.
Eindelijk, om 2 uur vannacht, ging er lichten aan. Keuken, werkkamer, woonkamer.
Ik herademde. Ontspande. En viel in slaap.

Vijftig meter afstand, één dag lang, en ik loop al over van bezorgdheid. Terwijl de beste man inderdaad best gewoon nachtdiensten zou kunnen draaien.
Het wordt hoog tijd dat ik een weeshuis begin. Dan kan ik mijn zorgen tenminste over een kind of twintig verdelen.