En zo voort..

Raar effect, zo'n stukje als het vorige te schrijven.
Zelf voel ik me alsof ik een verbale en emotionele marathon heb gelopen. Ik weet niet of u dat ook heeft; ik heb nogal snel de neiging mijn invloed op anderen van tafel te vegen, als ik hem überhaupt al erken; dus mijn eerste reactie is om te zeggen: dat zal wel niet. Maar te oordelen naar de reacties, ook via mail, lijk ik toch wat te hebben losgemaakt.
Voelt vreemd, maar ook wel leuk.

Ik zou zo graag willen reageren. Op alle vragen antwoord geven; en heel, héél vaak dank je wel zeggen.
De eskimo's schijnen massa's woorden voor sneeuw te hebben; ik wou nu wel dat ik meer woorden voor dank je wel had - want achter elke afzonderlijke dank je wel gaat een andere reden schuil, en elke dank je wel gaat met een andere blik gepaard.
Maar ik ben een beetje op; ik heb even geen geordende reactie, en ik weet ook niet wat het oplevert als ik overal op ga reageren. Ik denk dat de laatste twee dagen, ook zonder verdere reacties, me al genoeg hebben opgeleverd. En er komt vast wel eens een vervolg; zo tussen de regels door, of heel direct.

Eigenlijk is het onzin om mijn huidige gemoedstoestand te vergelijken met die na een marathon. Ik heb een conditie van het jaar nul; ik kan nog geen vierhonderd meter hardlopen, laat staan veertigduizend.
Ik heb wel eens gebokst. Ik was toen een jaar of acht, denk ik; het was zomervakantie en ik ging elke dag naar een soort van buurthuis, waar ze een vakantieprogramma hadden. Kleine dagtochtjes, spelletjesdagen, enzo; en een van die dagen was een boksdag. De hele dag kreeg je les van een sportfiguur, en aan het eind was er een wedstrijd.
Ik moest tegen een jongen, die langer en ouder was dan ik. En ik won, terwijl ik nog nooit wat dan ook had gewonnen, laat staan op sportgebied. Ik weet nu nog steeds hoe ik me voelde toen, omdat ik me nu ook zo voel. Volkomen leeg, doodmoe, alsof ik voor mijn leven had gevochten en het had doorstaan. Puur geluk, maar zo kapot dat ik het niet eens kon voelen. Ik heb twee dagen gehuild, daarna; ik mag hopen dat dat nu niet gebeurt.

Na die wedstrijd was er een weekend. En na een weekend is er een nieuwe week, bijna een heel nieuw leven, als het zomer is en je acht bent.
Nu is dat niet zo. Al laat ik een week, twee weken voorbij gaan, de vorige twee stukjes staan gewoon hand in hand met de volgende stukjes.
Dit stukje heeft eigenlijk geen enkele functie of inhoud. Het is gewoon bedoeld als las; als 'uitpufstukje'. Zodat een volgend stukje over, ik noem maar wat, hengselloze mandjes bij de supermarkt, niet al te misplaatst is.