Gek..?
"nou krijgen we dus een discussie over de betekenis van het woord gek", zegt Odette in een reactie op het vorige stukje.
Nou ja, discussie is nou ook weer niet nodig - in elk geval niet als dat allerlei stormachtige argumenten over en weer met zich meebrengt.
Om de haverklap krijg ik mailtjes met de - ongetwijfeld troostend bedoelde - opmerkingen dat het allemaal best wel mee valt met dat gek zijn van mij. Dat iedereen zo zijn gekkigheden heeft. En: 'ach, wat is gek..'.
Gek is voor mij: onprettig gestoord.
Gek zijn is wanneer de gekkigheden die, inderdaad, ieder mens wel heeft niet meer gewoon gekkigheden zijn. Als ze je hele leven gaan beïnvloeden.
Gek zijn is als je bang bent voor jezelf. En alles doet om te voorkomen met jezelf alleen te zijn, om met jezelf te moeten leven.
Als de inwendige discussie of je al dan niet zal doorgaan met leven er één is die je inmiddels letterlijk kan opdreunen. Maar waarop je nog steeds geen antwoord hebt, en 'het dus nog maar een tijdje probeert'.
Gek zijn is, als je je prettig en veilig voelt op het terrein van een psychiatrische instelling. Prettiger en veiliger dan daarbuiten.
Als het, bij het invullen van een klachtenlijst, efficiënter wordt om aan te vinken waar je géén last van hebt.
Als je je, bij het invullen van het vragenboekje-bij-psychiatrische-opname, bij geen een vraag of term afvraagt wat daar ze in vredesnaam mee bedoelen. Zelfs niet denkt: Jezus, dat dòe je toch niet?! Been there, done that.
Gek zijn is als je je scherm wegklikt bij het lezen van dit stukje van Ton. Omdat het te herkenbaar is, te dichtbij komt om te kunnen lezen.
Gek zijn is als je definitie van 'het gaat goed met me' is dat je in je eentje redelijk paniekloos naar het winkelcentrum-op-de-hoek bent gegaan. Als dàt goed is, is er iets niet helemaal goed.
Dat is voor mij gek.
De mailtjes, de troostende opmerkingen: ze troosten niet, ze doen alleen maar pijn en maken me wanhopig.
Omdat ik weet zelf zo goed weet hoe veel ik nog moet doen om zelfs maar in de buurt te komen van prèttig gestoord, en de hanteerbare gekkigheden waar ieder mens immers last van heeft.
Geloof me, of geloof me niet: dat is aan u. Negeer het. Maar ontken het alsjeblieft niet. Hoe kan je aanpakken en genezen wat er eigenlijk niet is, maar desondanks je leven verwoest..?
vrijdag 07 december 2001 - 12:48
Gek of niet, maakt mij allemaal niet uit, ik vind je stukjes gewoon leuk om te lezen.
You'll never walk alone!
bart () (URL) - 07 december 2001 - 13:47
Dan heb ik blijkbaar de situatie danig onderschat. Ik heb nog steeds een andere interpretatie van het woord gek. Kort door de bocht komt het erop neer dat voor MIJ (vind ik, niks meer, niks minder, ook maar een mening) gek betekent dat je niet meer boven komt drijven om zulke stukjes als hier staan te kunnen schrijven. Maar dat het niet goed met je gaat is wel duidelijk. Daar wens ik je dus veel sterkte bij.
odette () - 07 december 2001 - 16:39
Dit bedoelde ik nou. Niet goed in vergelijk met wie of wat? Je vergelijkt zonder jezelf op *eigen* waarde te schatten. Als jij paniekloos naar het winkelcentrum gaat lever jij een prestatie om trots op te zijn, ongeacht wat anderen kunnen.
Ik ontken absoluut niet dat jij problemen hebt, en bagatelliseer ze nog minder, maar ik ben op je gesteld geraakt. Ik leg jou niet langs een meetlat of je aan voorwaarden voldoet. Het gaat me om jou onder jouw omstandigheden met jouw vermogens en die hebben evengoed en evenveel waarde als die van ieder ander.
elisa (URL) - 07 december 2001 - 16:55
Je hebt in ieder geval een erg groot talent om dingen uit je dagelijkse leven in woorden uit te drukken,dat is zeker !
rowan - 07 december 2001 - 17:54
Ik herken wel iets, alleen ben ik 180 graden anders gek, ik kan niemand om mij heen verdragen, wil altijd alleen zijn en ben dat ook tot volle tevredenheid zoveel mogelijk. Het spijt me, mocht ik je reactioneel ooit gekwetst hebben.
Gerda - 07 december 2001 - 18:44
Troost heb je niet nodig. Je bent niet gek. Ik ga je ook niet vertellen waarom niet. Het enige dat ik kan vertellen is dat er meer mensen zijn zoals jij, die dit herkennen. Zoals ik. Misschien zoals Ton. Ik kan alleen vertellen over mezelf en hoe ik er tegen mezelf aan kijk. Ook ik heb jarenlang last gehad van angst- en paniekstoornissen. Dat heb ik nooit beschouwd als 'gek' zijn. Maar het belemmert je functioneren enorm. Vroeger werd het afgedaan als hyperventilatie. Was toen 'mode'. Tegenwoordig zijn ze erachter dat het een tekort is aan serotonine. Daar zijn moderne medicijnen tegen. Dus slik ik die en ik ben van het probleem af. Sommige mensen hebben iets tegen het slikken van pillen. Ik niet. Iemand met suikerziekte moet ook z'n hele leven een insulinetekort opheffen.
Ik zeg dus niet: ga jij ook maar medicijnen slikken. Dat maak je zelf uit. Maar van de ene therapeut of kliniek naar de andere lopen werkt naar mijn mening ook niet. Je kunt er jaren over kletsen, maar je lichaam is een ingewikkelde chemische fabriek. Het is dus niet vreemd wanneer dat iets fout gaat. Iedereen accepteert het als de dokter zou zeggen: je hebt een tekort aan vitamine x of aan ijzer. Wij hebben een tekort aan serotonine. En dat haalt je hele biochemische huishouding overhoop.
Het hoeft niet zo te zijn dat alles 'te dichtbij' komt wanneer je reacties leest. Iedereen die reageert probeert je te steunen. Sommigen kennen zelfs het gevoel uit eigen ervaring. Hoe het is om -zonder te weten waarom- niet meer naar buiten te durven, zelfs niet eens meer onder de douche of naar beneden naar de brievenbus. Of andere angsten: bij iedereen uit dit zich verschillend. Inderdaad, dergelijke angsten slaan nergens op. Dat moet een biochemische oorzaak hebben. Onbewust heb ik dat altijd geweten.
Blijf vooral schrijven. Maar ik zou het niet doen om de angst weg te schrijven. Ikzelf heb ook een paar jaar mijn frustraties omtrent de angst opgeschreven. Het is een lange klaagzang die in kringetjes ronddraait als ik het nalees.
Ik hoop niet dat ik een beetje kortaf klink, maar dat komt eigenlijk omdat je commentaarvakje zo klein is ;-)
Ton schrijft in Zijperspace dat hij eigenlijk niet durfde reageren. Zo moet het naar mijn mening niet zijn, want ik schat in dat ook Ton nog wel wat zinnige dingen te zeggen heeft hieromtrent. Wanneer je erover schrijft, laat dan ook maar eens een paar 'ervaringsdeskundigen' toe in je wereld. Gek kan je daar in elk geval niet van worden ;-) Iemand die zo helder en gestructureerd haar gedachten op papier kan zetten heeft geen geestelijke stoornis.
Lang verhaal van mij, maar nog steeds te kort om alles goed uit te leggen. Zie het maar zo: je hebt een fanclub en fans willen dat het goed gaat met de club. Koester ze dus maar.
arnoud () (URL) - 07 december 2001 - 18:46
Arnoud heeft wel een beetje gelijk. Klassificeer jezelf als gek, als je dat wilt, of niet, zolang je maar weet wie je zelf bent. Iemand in een hokje plaatsen is geen kunst.
Net als Gerda ben ik het liefst alleen, houd ik niet van meerdere mensen om me heen, sluit ik me het liefst gewoon op in een kamertje met een zooi boeken en muziek (en m`n pc, om o.a. jouw log te lezen :) ). Ik heb ook mijn vreemde kanten, kanten waar mensen vaak geen begrip voor hebben, waar mensen zich niet eens iets bij voor kunnen stellen, maar ik heb ook een paar vrienden die dat wel kunnen. En die beschouwen me als een mens. Beschouw jezelf dan ook als mens. Met al je gebreken.
Je kunt zeggen dat iedereen zijn of haar problemen heeft en dat diens problemen altijd erger zijn dan andermans problemen, maar feit blijft dat sommige dingen gewoon lastiger zijn dan andere dingen. Zo ook bij jou.
Ik kan je niet helpen en ik kan je ook weinig advies geven. Maar je staat niet alleen op de wereld, ook al denk je soms van wel. Denk daaraan.
Ja, ik weet dat dit lang is en dat `t vaag is. Ik kan nu eenmaal niet zo goed uit m`n woorden komen als jij. Maar op aanraden van het stukje van Ton, heb ik het toch maar wel geschreven. Liever iets dan niets. Liever een vaag, vreemd stukje waar je iets uit put, dan helemaal geen reactie. Niet geschoten is altijd mis, toch?
Gambit () (URL) - 07 december 2001 - 21:37
Daar zit ik dan. Troostende opmerkingen doen pijn. Ze maken je wanhopig. Negeren maar niet ontkennen. Dat wil ik. Of wil ik dat niet? Dilemma's.
Wat er eigenlijk niet is ...? Het is er dus wel! Dat wil ik bekennen. Of wil ik dat niet? Dilemma's.
Denken over doen. Willen doen en niet (of minder) denken. Dat wil ik doen. Maar dat doe ik (vaak) niet.
Dilemma's
Ik kan 'gek' dus niet negeren. Anders had ik hier niet gereageerd. Ik erken dat 'gek' er is.
Denken in doen omzetten vind ik een enerverende bezigheid. Zeker als dingen (te) lang duren. Woorden en gedachten zijn geduldig. Ik denk ... ik ga doen ... Zit ik weer te denken ... over het vervolg ...
Terugkomen doe ik zeker. Je vormt hier een spiegel waarin blijkens de reacties en bezoekcijfers velen willen kijken. Ook ik! Waarvoor oprecht dank!
JoG (URL) - 08 december 2001 - 00:16
Hear, hear, Puck! Ontkenning doet inderdaad pijn. De meeste mensen begrijpen ziektebeelden van de geest niet. Ik heb een jaar of 6 geleden een ernstige paniekstoornis gehad en kreeg ook de meest banale opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd ("je moet gewoon in het bos gaan wandelen"...yeah right, mijn hartslag was al 120 in rust en na een paar treden traplopen moest ik al rusten onderweg). Ik heb trouwens grote bewondering dat je zoveel over jezelf durft te vertellen hier.
Aliëtte () (URL) - 08 december 2001 - 01:17
het omgekeerde is juist voor mij waar, Puck. Ik lees jouw stukjes juist graag *vanwege* de herkenning. De herkenning van de paniek, het niet meer weten waarnaar toe, de totale gekte en de volledige rust die er ineens voor in de plaats komt.
Ik heb het mijne weten te bestrijden, vooralsnog, met de adepra. Maar altijd, altijd blijft het gevoel dat die andere ik de macht weer kan overnemen. Ik ben bang dat ik dat ook nooit meer kwijtraak. De herkenning in jouw stukjes is zo'n enorme opluchting voor mij. Ik kan je dat niet echt uitleggen, maar ik neem eigenlijk aan dat je wel begrijpt wat ik daarmee bedoel. Anders mail even.
Gien
Gien (URL) - 08 december 2001 - 10:21
