Ongevraagd

Ik had niet gevraagd of hij kwam. Ik wou gewoon weten of er iets heerste, of ik iets kon doen. Ik wilde niet dat hij kwam, maar de assistente kondigde het gewoon aan, sloot af, hing op.

Natuurlijk had ik gisteren gewoon naar mijn eigen huisarts moeten gaan, maar ik ben het zo zat. Al dat geklaag en gezeur, altijd wàt.
Ik dacht: als ik nou maar gewoon.. tsja, wat eigenlijk? In elk geval niets zeggen; niet op dit log, niet tegen mijn ouders, niet tegen de huisarts.
Maar als ik dan 's ochtends een volle drie kwartier over het douchen doe, een half uur mijn haar probeer te borstelen zonder enig resultaat, als ik maar blijf trillen en nauwelijks meer kan staan of lopen, geen kracht meer in mijn benen en armen heb, en die hoofdpijn, zo'n pijn..

Dus belde ik de weekenddienst, alleen maar om te vragen wat ik kon doen. En een half uur later staat er een arts voor mijn deur, die me beschuldigend zegt dat ik 'blijkbaar nog wel gewoon naar de wc kan en dat dit nou toch niet iets voor de spoedeisende dienst was he?'
Nee! Dat heb ik ook nooit gezegd, stomme eikel!
En je hoeft echt niet zo quasi-sussend en neerbuigend te zeggen dat ik geen herseninfarct heb want dat er neurologisch niets aan de hand is. Alsof ik daarover twijfelde! Ik denk standaard dat ik tumoren en infarcten heb, daar kan ik heel goed zelf mee omgaan, daar heb ik jou niet voor nodig! En hoe haal je het in je hoofd om, als mijn moeder in de gang vraagt wat er is, daar ook antwoord op te geven, alsof ik een kind van zes ben?! Er bestaat nog zoiets als beroepsgeheim!

Wat is dat, dat ze altijd de meest ongevoelige, chagrijnige, fantasieloze en onprofessionele artsen op de weekenddienst zetten?

Dit is de laatste keer dat ik ze bel. Wat er ook aan de hand is.