Dualiteit

Het zijn weken waarin ik van uur tot uur leef, van minuut tot minuut vaak. Weken waarin ik niet veel meer doe dan proberen me staande te houden, of al vallende niet te hard neer te komen. Of te hopen dat ik al vallende het bewustzijn verlies en daarna aan gruzelementen smak. Weken waarin ik zeker weet dat mijn dagen geteld zijn. Het ook hoop. Omdat het genoeg is, omdat ik niet meer kan, geen zin meer heb. Ik zie mezelf de volgende dag niet halen. Wat 'volgend jaar' is gaat mijn verstand te boven, is bijna onzinnig.

Tegelijk zijn het weken waarin ik nadenk over Amerika, over fundamentele verschillen tussen mannen en vrouwen, over ik-en-relaties, over de zwartheid en passie die een wezenlijk onderdeel van elke mens zijn en pas bij ontkenning gevaren opleveren, over verschillen en overeenkomsten tussen godsdiensten en hoe die verschillen en overeenkomsten hun invloed hebben op denken en handelen van mensen en mensengroepen. Weken waarin ik mijn moeder voorzie van, volgens haar, zeer nuttige analyses van haar relatie met haar vrienden, haar relatie met haar moeder, haar relatie met mijn vader. Weken waarin ik overdenk waarom ik, ondanks mijn enorme, hartverscheurende kinderwens, nooit kinderen wil krijgen.

Wat vreemd is.
Het zijn toch rijkelijk overbodige, haast luxe gedachten voor iemand wier einde nabij is.