Normen en Waarden

Zojuist is het tot mijn moeder (60) voor het eerst wezenlijk, voelbaar doorgedrongen: daklozen hebben geen eigen dak.
Nog geheel vrij van dergelijke verstikkende inzichten kon ik koelbloedig antwoord geven op alle vragen die ze midden in Albert Heijn op me afvuurde.

Maar Puck, waar gaan ze straks heen? Waar slapen ze? Waar wassen ze zich? Waar moeten ze eten? Hebben ze überhaupt eten? Is er niemand die ze helpt? Komen ze hier ooit nog uit, is er hoop op verbetering?

Ik vertelde van opvang, van slapen op bankjes en onder bruggen, van je wassen op het station of overal waar maar stromend water is, van percentages opbrengst van krantverkoop, van loopholes in wetgeving waardoor het mogelijk is dat iemand compleet naast alle voorzieningen valt, van vicieuze cirkels, van drugs en psychoses en tenslotte, om het helemaal af te maken, van de mole-people in Amerikaanse steden.

Mijn moeder besloot onmiddellijk om de straatnieuwsverkoper in huis te nemen.

Dat leek me niet zo'n geweldig idee.
In een zeer geslaagde aanval op haar toch al gevoelige, altijd aanwezige schuldgevoel en geloof in haar eigen slechtheid heb ik haar nu overtuigd van het feit dat, als ze stopt met roken, ze één, misschien wel twéé daklozen kan voeden. Dat het in feite háár schuld is dat haar favoriete straatnieuwsverkoper honger heeft.
Zolang ik haar besef maar levendig houd, haar pijn vlammend, is de wereld straks een roker armer en een weldoorvoede zwerver rijker.

Ik ben waarlijk trots op mezelf.