‘In my time, nightmares walked among us, walked and danced, skewering victims in plain sight, laying their fears and worst desires out for everyone to see. This...to make us laugh.
And now nightmares are trapped inside the heads of humans... pitiful echoes of themselves. I wonder whom they angered so to merit such a fate.’
Illyria, in “Underneath” (Angel 5x17)
De moeder aller nachtmerries kwam vannacht bij me op bezoek.
Ik weet niet meer wat ze zei, ik herinner me alleen de absolute zekerheid van waanzin, als het nog één minuut langer had geduurd.
Te kijk staan is niet leuk. Maar het is te prefereren boven de duisternis en gevangenschap van het eigen denken.
