Preferably without

Dit gaat moeilijker worden dan ik had gedacht.

Onder mijn bed, zo had ik gepland. Maar eerst maar eens gewoon òp bed.
Plat op mijn rug, handen op de buik, ogen dicht, muziekje luisteren.
Moet toch niet zo moeilijk zijn?

Wel een ander muziekje dan eerst. Geen losse liedjes, maar een muzikaal verhaaltje.
De soundtrack van Once More With Feeling.
Ik heb de aflevering een keer of tien gezien binnen drie maanden, ik kan elk liedje woord voor woord meezingen en beeld voor beeld voor mijn geestesoog voorbij zien trekken. Dat leidt af, dat zal werken.

Er blijken evenwel wat niet onbekende maar wel onvoorspelde beren op de weg.

Sowieso kan ik überhaupt niet op mijn rug liggen.
Binnen twee minuten krijg ik rugpijn. Daarna pijn in mijn benen. Daarna schiet er elektriciteit door mijn schouders en armen, en tegelijk met alles wordt langzaam mijn zuurstof afgeknepen. Vraag me niet waarom, maar ik krijg geen lucht als ik op mijn rug lig.

Na een minuut of vijf doet zich het fenomeen van de hypnagoge schok voor (term bij toeval ontdekt via Zantinge). Dat is het fenomeen van naar beneden smakken, in de overgang van waken en slapen. Alleen heb ik dat over het algemeen wat extremer: vanuit het niets vliegt er paniek en benauwdheid door mijn keel en hoofd en ik schiet in een reflex omhoog.
Ik heb het regelmatig, gewoon 's nachts in bed; het is niet noodzakelijkerwijs van slaap, het is altijd doodeng, altijd oncontroleerbaar en altijd kortstondig.
Die kortstondigheid gaat er alleen een beetje vanaf als je jezelf omhoog gooit en met je neus tegen een MRI-kooitje aanknalt.

Rustig liggend op mijn bed, in mijn o zo ontspannen omgeving, was ik na vijftien minuten compleet verkrampt, stikbenauwd en in totale paniek.

Afgezien van dit alles blijkt genoemde CD toch niet zo'n beste keuze te zijn geweest.
OMWF was de samenvatting van het hele zesde seizoen van Buffy. Een seizoen dat de oorzaak was van, of in elk geval samenviel met, de diepste, meest indringende depressie die ik ooit heb gehad.
Elke zin van elk liedje herinnert aan redenen en gevoel van die depressie.
Ik weet niet wat zout water op een MRI-plaatje doet, maar het is in elk geval niet bevorderlijk voor de al aanwezige ademnood.

Ik geef mezelf nog een week om te oefenen.
Als er dan geen verbetering in zit wordt het misschien tijd om eens een mailtje te sturen naar Dhr Boidin.

(En voor degenen die niet begrijpen waarom ik me niet compleet plat laat spuiten: ten eerste blijken kalmerende middelen bij mij averechts te werken; ten tweede houdt de werking over het algemeen te lang aan en moet ik nog gewoon terug naar huis; ten derde heb ik een verstoord evenwichtsorgaan dat van platspuiten een oplawaai krijgt, en ik heb geen zin om drie weken later nog zeeziek te zijn)