Super Markt

Hij had een blauwe houtje-touwtjejas aan. En erg mooie schoenen. In zijn mandje lag Neutral-waspoeder.
Op grond hiervan besloot ik dat ik verliefd op hem zou worden.

Van alle kassa's koos hij degene waarbij ik wachtte, terwijl dat niet eens de rustigste rij was. Een duidelijk teken.
Ik zette een bordje achter mijn boodschappen, en hij zei 'dank je'. Het eerste contact was gelegd.

Nieuwsgierig bekeek ik de boodschappen van de man met wie ik zou gaan trouwen.
Behalve de Neutral kocht hij een stuk of acht pakken mango-appelsap. Beetje veel, maar een interessante keus.
Senseoplakjes. Dat was jammer. Ik wil geen Senseo-man, eigenlijk. Maar het was décafé, dat pleitte dan weer voor hem.
Twee pakken volle melk. Ook jammer. Ik had gehoopt op een fijne alternatieveling die geen melk zou drinken. Maar de hoop op alternatief was met de Senseo natuurlijk al de grond in geboord, ik moest niet te streng zijn.
Chocolade. Hm. Zelfde kwestie. En hoe eetgestoord zou ik mogen zijn bij een choco-man?

Tot slot Calgon.
Hij had een vaatwasser?? Dat deed de deur dicht.
Hoewel. Hoe ging het Calgon-deuntje ook alweer.. wasmachines leven langer met.. Oh, ok.

Maar het kwaad was al geschied. Teveel 'jammer', teveel 'Hm'.
En zo leuk was zijn frisse kop ook eigenlijk niet.

Het is niet zo dat ik wil geloven in Liefde-op-het-eerste-gezicht omdat de romantiek ervan me aanspreekt.
Het is meer dat het zo veel simpeler zou zijn. Niet eindeloos hoeven uitgaan, niet hoeven werken, niet hoeven studeren. Geen moeizame dates, geen langdurig jezelf uitleggen.
Gewoon: bij het dagelijkse boodschappenrondje je aanstaande ontmoeten, mee naar huis nemen en nooit meer hoeven ruilen.