Inzicht

Mijn moeder moest haar nieuwe steunzolen afhalen, en ik wou mee.
Ik was zó duizelig dat ik het niet verantwoord vond om alleen thuis te blijven en - 'dus' - fietste ik, verstandig als altijd, met haar naar de orthopedische winkel.
(Eens zal ik longontsteking hebben. Het zal een wintermaand zijn zoals Nederland nooit heeft gekend. Na dagen van bittere koude zullen de Haagse straten zijn veranderd in een gletscherlandschap. Het openbaar vervoer rijdt niet meer, de stroom is uitgevallen maar geen monteur wil komen repareren. Ik spuw bloed, heb 41 graden koorts, stuiptrekkingen. Op glij-ijzers strompelt mijn oude moedertje naar de dokter, haar kind is stervende! Ik durf niet alleen thuis te blijven en ga met haar mee. Erlkönig-achtige taferelen).

Domme zet - 'dus'.
Het fietsen ging nog wel. Handjes stijf aan het stuur geklemd, blik recht vooruit - alles goed.
Bij aankomst stapte ik van mijn fiets en viel in een wak. De grond gleed onder me weg.

Het fijne van een verstoord evenwichtsorgaan is dat het tot verbluffende inzichten leidt.
Die ronde aarde? Een fabeltje, een mythe, een complot misschien wel.
De aarde is niet rond. De aarde is heel erg plat, en bovendien niet bijster stabiel opgehangen. Niet meer dan een uithangbord, zwiepend in de wind. We staan op de rand en klampen ons wanhopig vast aan dat ene magere boompje om maar niet door de tomeloze diepte te worden opgeslokt.

Ik zat in de wachtkamer, we waren een kwartier te vroeg en het liep een halfuur uit.
Mijn stoel was een schommel, ik hield me vast aan de leuning om niet te vallen en suste mijn hersenen bij hun herhaalde poging uit mijn schedel te ontsnappen.
Ik zou het geen twee minuten meer uithouden, laat staan een uur. En dus besloot ik mijn trots opzij te zetten.

Ik vroeg of ik ergens kon liggen, het kon en ik werd één van de onderzoekskamertjes binnengeloodst.
Ik ging op de behandeltafel liggen, dicht tegen de muur aan. Die muur zou me opvangen, ook als de tafel onverhoopt onder me vandaan zou vallen. Die kans was redelijk groot, namelijk; zoveel was me wel duidelijk.
Plat tegen de muur gedrukt, mijn vlecht onder mijn hoofd als kussentje, ogen dicht.
Er kwamen mensen langs, er werd koffie gedronken, er werd gemompeld, gepraat, gelachen. De deur van mijn asiel stond open, ik wist dat mensen keken, maar het kon me niet veel schelen.
Ik bleef liggen waar ik lag, liet alle geluiden rondgalmen en voorbijklateren.

Een uur later ging ik heel voorzichtig zitten. Ik schoof voorzichtig van mijn tafel, naar mijn jas en tas, terug naar de wachtkamer.
De wereld wiegde nog wat, maar de storm was betijd.

Bij het verlaten van het pand gapte ik drie zakjes instantchocomelk. Zo moeder zo dochter.

En trots is zelden gezond.