Ontwaakt!

We hadden ruzie gehad. Al in de eerste vijf minuten begonnen de discussies, en het waren helemaal geen leuke discussies.
Die hebben we ook, namelijk. Dan schreeuwen we elkaar toe, haat en nijd, verbaal geweld, maar op een lekkere manier. Krachtmeting. Vermoeiend, maar op een lekkere manier. Een grijnzend uitgeput zijn.
Maar dit was niet leuk. Dit was wederzijds onbegrip; niet gehoord worden en je niet duidelijk kunnen maken. Dovemansoren, muur, botte bijl. Beurs en murw.

We waren heen en we moesten nog helemaal terug, en ik was het zat. Ik fietste vooruit. Hàrd: niet het zinloos zwoegen tegen de wind in, het hele lichaam meedeinend en heen en weer zwaaiend, maar een doelgericht trappen. Kalm, stevig en nadrukkelijk, de benen in een vast ritme, rond en rond. Alle energie die ik had ging in die benen.

Daar zou ik spijt van krijgen, maar dat was dan jammer, ik wist het in elk geval vantevoren.
Fiets voor het flat. Vier meter van fiets naar voordeur. Zes meter van voordeur naar lift. Twee meter van lift naar huisdeur.
Potentiele valmomenten: bij het afstappen; bij het op slot doen van de fiets; bij het openen van de voordeur; bij het wachten op de lift; bij het verlaten van de lift (loodrecht in het trapgat); bij het opendoen van de huisdeur.
Duidelijke etappes.

En, oh ja, dan was er nog mijn moeder, die hels zou zijn dat ik vooruit was gefietst. Dood punt en communicatiestoornissen of niet.

Bij het huis aangekomen stonden twee heren. Keurige mannen, mooie jassen, goed verzorgd. Aardig ook. Ze bewonderden mijn fiets, de kleur, het nummerbord.
Het konden best zakenpartners van mijn vader zijn, dus ik groette vriendelijk terug en reageerde erg sociaal en beminnelijk op hun opmerkingen.
Of ik op nummer zus-en-zo woonde?
Nee, nummer dit-en-dat.
Oh. Dan waren ze bij mij al geweest. Maar of ze toch wat mochten vragen?
Natuurlijk.

Onder hun adreslijst kwam een krantje tevoorschijn.
Was ik gelovig? Wilde ik meer weten van het geloof?
En ik, moegefietst en mezelf duidelijk niet in de hand, zei spontaan: Ja! Want dat ik zelf niet religieus was, maar wel erg geinteresseerd in geloof in het algemeen. En dat ik het blaadje graag wou lezen.
Wat waar was. Maar in sommige gevallen niet verstandig om eerlijk te zijn.
Een lange uiteenzetting volgde. Erg lang. En hoewel erg duidelijk verteld, ging het compleet aan me voorbij.

Ik stond tussen pilaar en portiekraam in, zwaaide heen en weer, probeerde me vast te grijpen aan wat ik in mijn tollen maar tegenkwam.
Alles draaide en alles was licht - en niet op een goddelijke manier.

Of ik nog wat meer wilde weten, kwam de stem van de man boven.
Heel graag, wrong ik eruit; maar ik wil nu wel heel graag naar boven want ik ga flauwvallen.
Oh jee! Te hard gefietst?
Nee.. MS..
(ik strooi mijn ziektegeschiedenis niet overal rond hoor. Maar ik zei al: moe en mezelf niet in de hand)

Veel sympathiebetuigingen. En of de heren me naar boven moesten brengen, me konden helpen, later langs moesten komen om te vragen hoe het ging.
Nee nee. Gaat goed.
Waarna ik mijn sleutelbos liet vallen.
Meer sympathie. Meer aangeboden hulp.
Hoeft niet. Gaat goed. Dank u wel voor de informatie en de blaadjes. Daag!

God straft onmiddellijk. En he works in mysterious ways.
Wat mijn moeder, die net aankwam en het staartje van mijn conversatie had gevolgd, grijnzend beaamde.