Háár woorden (2)

Mijn neuroloog lijkt op de natgeregende man uit de Sun-reclame.
Hij heeft meer haar. Maar net zo witblond.
Een volmaakte onschuld is hij. Lief, ernstig, aardig. Een tikje zorgelijk en onzeker, maar vooral schattig. En als hij lacht gaat de zon schijnen. Hij lacht als een klein ondeugend kleutertje uit de jaren vijftig. Stout, maar op een hele ouderwetse manier.
Ik denk dat hij het achtste kind uit een gezin van tien is. Een katholiek brabants gezin, met een moeder met een schort.
Hij heeft twee oudere zussen die hem veel hebben geknuffeld. Hij houdt van appels, op zondag ging hij naar catechesatie, met chocolademelk en biscuitjes en hij is getrouwd met het meisje met wie hij op zijn zesde hand-in-hand naar school liep.
Stiekem hoop ik dat onder zijn zachte g een leernicht schuilgaat. Dat hij de koning van het nachtleven is, elke avond een nieuw liefje. Tepelpiercing en mouwloos latex vestje.
Het zou een interessante verrassing zijn.

Jarenlang heb ik stemmen gehoord.
Geen schizofrene stemmen; het waren geen opdrachten of gruwelijke goden uit een duister innerlijk koninkrijk.
Maar vaak, als ik in een halfslaap was, kabbelden er geluiden en losse woorden door mijn hoofd. Als ik voorzichtig om een hoekje luisterde, net niet zo bewust dat ik ervan wakkerwerd, vormden zich zinnen. Dan was het of ik binnen mijn eigen hoofd weer vijf was, in bed terwijl mijn ouders bezoek hadden. Veilig en vertrouwd.
De laatste jaren heb ik, als ik me ontspan, stuiptrekkingen in mijn lichaam. Kleine schokjes. Volgens de officiele definitie mogen het spasmen heten, maar dat klinkt te grof, te groot. Het zijn meer hikjes. Hikjes in mijn voeten, mijn tenen, mijn armen. Soms onderhuidse trillingen. Zoals je een elastiekje kan aantokkelen. Het wandelt, dooft uit.
Ik heb het een tijdlang eng gevonden. Maar sinds ik weet waardoor het komt, weet dat het danwel niet gezond is maar ook geen kwaad kan, is het wel gezellig.
Ik lig 's avonds in bed, laat me in de slaap hangen. Ik luister naar hoe mijn lichaam zich in slaap hikt. Het kalmeert.

Ik zie meer dan vroeger.
Niet letterlijk fysiek. Het is ook weer niet zo erg dat ik zeg 'welke kettingbotsing?' - maar vraag me niet naar nummerborden en hoe De Dader eruitzag, want ik zie nog steeds geen steek.
Maar er valt me meer op. Ik kijk bewuster.
Ik heb gezien hoe de sneeuwklokjes kwamen. De krokussen. De eerste zachtgroene waas op de bomen. Het ene standvastige, maar totaal verdorde blad dat de winter heeft overleefd.
Vorige jaren was het er ook allemaal. Ik wist het ook, gewoon als feit. Maar het viel me niet op.

Ik 'lijk een gave te zijn kwijtgeraakt'.
Het tegendeel is waar. Ik leef veel, véél bewuster. Ik geniet meer, ik lach meer. Ik wind me op over zaken waarvan ik vroeger niet eens weet had.

Ik kan vertellen over hoe heerlijk het is om op bed te liggen zònder dat dat bed onder je weg lijkt te zakken. Hoe hemels het is om na een week duizeligheid een hele dag niet duizelig te zijn.
Ik kan vertellen van het fijne gesprek dat ik met de rabbijn van de geestelijke verzorging van het Plaatselijke Gesticht had.
Van de oude man bij de fysio, met wie ik heb zitten giechelen om een zéér irritante mede-patient. Zijn twinkelende oogjes, toen ze drie keer op het belletje had geramd en hij onschuldig zei: 'nee mevrouw ik denk dat ze het inderdaad niet hebben gehoord, bel nog maar eens..'
De lachstuip die het begrip 'mictiedagboek' opriep. Of het feit dat de verpleegkundige van de apotheek met een uitgestreken gezicht vertelde dat ze naar incontinentiesymposia van het MS-centrum is geweest. Incontinentiesymposia. ('En wat heb jij dit weekend gedaan? Nouhou.. ik moest voor mijn werk naar..')
De absurde ernst in terminologie komt altijd van de mensen die nèt aan de zijlijn staan.
En tegelijk de, net zo absurde, understatements: dat je geen kleren meer kan dragen, niet aangeraakt kan worden, niet kan slapen en je nauwelijks kan douchen, omdat je hele lichaam één grote schaafwond lijkt te zijn. En dat dan heel nietszeggend een 'gevoelsstoornis' wordt genoemd.

Ik kan vertellen van de rolstoel van een reumapatiënte, die ik mocht uitproberen (de stoel, niet de vrouw).
Hoe fijn het ging, hoe soepel, hoe ik op de plaats een rondje kon draaien en daarna bijna 'geil man!' uitriep. Maar het maar liet bij een euforisch mijn handen in de lucht gooien. Hoezee!

Er was een albinojongetje bij de KNO-arts. Knalrood haar, blauwe ogen, melkwitte huid. Hij stak vreemd af bij zijn zo donkere Turkse ouders.
Hij was allicht leuker dan het joch dat bij de fysiotherapeut was. Klassieke ADHD-er. Hij rende, schreeuwde, stampte een paarhonderd keer de trap op en af, praatte luid en nadrukkelijk. Aandachttrekkend articulerend. Ik moest heel veel moeite doen om niet te wensen dat hij gewoon even de weg op zou rennen, of van die trap af zou lazeren. Voor je het weet wordt aan zo'n wens gehoor gegeven.

Ik maak genoeg mee. Ik zie veel, ik geniet, ik lach ontzettend veel.
Maar ik ben wèl doorlopend ziek. Ik ben de laatste tijd elke week in het ziekenhuis geweest, of bij de huisarts.
En alles wat ik meeemaak heeft, direct of indirect, met ziekte te maken.

De saaiheid zit hem niet in mijn dagen, of mijn verhalen.
Ik verzwijg mijn verhalen vanwege de saaiheid van de context.

(Het enige wat beslist niet ziekte-gerelateerd is, zijn CSI en Delia Smith. Delia is lief en moederlijk en leerzaam. Om Grissoms "Does it ever bother you that you make your living killing insects?" heb ik zo hard moeten lachen dat ik er midden in de nacht nog van wakker werd.
Maar om nou alleen nog maar over Delia en Grissom te schrijven lijkt me ook geen geweldige optie..)