In een brief-die-nooit-verstuurd-gaat-worden schreef ik gisteravond:
Er is geen dóórgaan meer, er is alleen maar angst en wanhoop. De strijdlust is er uit; er zijn geen uitdagingen, alleen maar problemen.
Er is een grens bereikt van niet-meer willen vechten, en dat is niet goed. Ik wil willen.
(...)
U zei, of ik begreep uit uw woorden: 'je moet leren met je ziekte om te gaan. Je bent ziek geworden, maar nu moet je ook weer doorgaan met je leven.'
Dat is precies wat ik doe door niet terug te komen.
(...)
Juist door thuis te blijven ga ik door.
(...)
'Wij geloven dat je nog heel veel van je leven kunt maken', zei u in ons telefoongesprek.
'Maar ik wil helemaal niet meer leven', dacht ik in een flits.
Ik moet even niet meer nadenken over die hele MS.
Dat is geen weglopen, dat is mezelf proberen te redden.
Ik ging naar bed, tollend van slaap en ziek en teveel denken.
Maar het was goed, ik had een besluit genomen, ik kon in alle rust gaan slapen.
Het van me af schrijven lijkt niet te hebben geholpen, mijn hoofd blijft malen.
Met een hand voor mijn oog lees ik mijn eigen tekst over en denk - hoeveel bewijs heb je eigenlijk nodig.. - of ik toch wel de goede keus heb gemaakt, of ik niet tòch terug moet gaan. Of het geen lafheid is, of ik geen spijt ga krijgen.
Houd ik mezelf niet gewoon voor dat ik de ànder uitleg geef, terwijl ik mijn vlucht eigenlijk gewoon voor mezelf goedpraat?
Ik denk aan die andere opname. Andere omstandigheden, zelfde afweging:
1998, Opgenomen voor al mijn psychische zooi; 15 kilo ondergewicht en elke dag gekker.
Ik liep weg, ging niet meer terug, en twee dagen weg uit dat wat me op de rand van waanzin had gebracht had ik al spijt.
Het was heus wel meegevallen, ik had het best kunnen uithouden, ik was laf en zwak. Met een hartslag van nog maar 35 - maar dat was een detail.
Ik vergeet zo snel.
Ik dacht dat mijn geheugen sterk was, dat ik juist snel bleef hangen in 'wat nou als wéér' - maar mijn geheugen is in elk geval zeer selectief.
De dag ná menstruatiekrampen, na uren kronkelend tegen de verwarming, schreeuwend om mijn mama en redding en IkDoeAllesMakeItStop!!, denk ik: ach, het viel wel mee, ik hoef niet aan de pil.
Elke ochtend denk ik weer: Zenuwpijn..? Uiteindelijk heb ik toch geslapen.. ik hoef niet perse aan de medicijnen, toch..? - om 's avonds te denken: Oh God... dáárom wou ik pillen.. dit is niet uit te houden..
Ik herinner me het feit van ellende en noodkreten, van angst en wanhoop. Maar niet het gevoel.
Bizar, voor iemand die tegelijk zó vasthoudt aan en zich zo laat leiden door angst voor de vermoede gruwelijkheid van dingen uit een ver verleden.
Geef die denker in je een klap.
GA! mrs clockwise - 21 juli 2005 - 09:16
Stilte. Ik "volg" je verhaal. Voor zover ik het kan volgen natuurlijk; ik ben afhankelijk van alles wat jij hier kwijt wil. Maar wat ik lees gaat over een vechter. Stop je nu met vechten? Dat lijkt me niks voor jou (ofschoon ik je IRL niet ken).
Maar het blijft je eigen keuze. In ieder geval sterkte met het maken van de keuze Jaap () - 21 juli 2005 - 09:38
Ik moet niet meer midden in de nacht schrijven. Leidt alleen maar tot warrige stukjes.
Wat ik bedoelde te zeggen: in het revalidatiecentrum ben ik de laatste weken steeds somberder en banger geworden.
Als ik daarheen terugga terwijl ik me al zo ziek voel als ik me nu voel, word dat nog veel erger.
Ik heb nog een week te gaan tot mijn officiele ontslag. Louter afronden. Mijn 'revalidatiedoelen', zoals dat heet, zijn al behaald.
Ik vind zo'n weekje van louter formeel afmaken het niet waard om mezelf compleet af te matten, in psychisch opzicht.
Het moet niet zo zijn dat ik straks moet revalideren van het revalideren.
Dus juist door *niet* terug te gaan vecht ik.
Ik ben bang dat als ik blijf, ik inderdaad al mijn vechtlust kwijtraak. Puck - 21 juli 2005 - 09:46
Het lijkt me volkomen normaal niet terug te willen. Daar is thuis niet, hoe aardig de mensen er misschien ook zijn. Maar alleen de omgeving al benadrukt dat er iets bijzonders aan de hand is dat aandacht verdient, en de zorg of de aanmoedigingen te gaan doen benadrukken dat nog meer. En het punt is dat er daarom geen ontsnappen aan is.
Leren leven met de realiteit een permanente aandoening te hebben, is iets anders dan daar voortdurend op gewezen worden. Ook al gebeurt dat misschien nog zo subtiel, of zelfs helemaal niet. ijsbrand (URL) - 21 juli 2005 - 10:38
Dat van dat selectieve geheugen is tamelijk normaal, als we ons alle pijn ook gevoelsmatig zouden blijven herinneren zou geen mens nooit geleerd hebben met vuur om te gaan, om maar wat te noemen.
Over de rest kan ik niet zo veel zeggen :) Liesan (URL) - 21 juli 2005 - 11:15
Als we pijn zouden kunnen onthouden dan was het menselijk ras binnen no-time uitgestorven. Geen enkele vrouw zou meer dan 1 kind willen baren...
Los daarvan vind ik dit nachtelijke warrige stuk wel een van je moedigste ooit...
Veel succes, leren leven met een handicap doe je thuis...
(en wat valt er te 'revalideren' als je een progressieve ziekte hebt.. kun je aan de gang blijven... Famke () - 21 juli 2005 - 11:45
Laat je meedrijven met de stroom. Dan komt er vanzelf 'lucht'.
Het vechten kost alleen maar energie die je hard nodig hebt voor andere dingen. mrs clockwise - 21 juli 2005 - 12:07
Een mooi en wijs stukje.
En herkenbaar ook. Zezunja (URL) - 24 juli 2005 - 20:26
