Was sich liebt..

Misschien moet ik die titel eerst even verklaren.
Ik heb soms het idee dat ik iets teveel van mijn moeders meisjesboeken heb gelezen. In die boeken wordt namelijk te pas en te onpas met slechte gedichten gesmeten. En met de Lorelei, die toen schijnbaar enorm populair was.
En met allerhande duitse uitspraken; zoals ins blaue hinein, himmelhochjauchzend en, dus, was sich liebt das neckt sich.
Sinds mijn elfde, sinds Sanne van Havelte, Fenna Feenstra en Cissy van Marxveldt mijn lezend leven binnenkwamen, slinger ik deze woorden redelijk onnadenkend door mijn zinnen; en van tijd tot tijd blijkt dan dat iemand ze helemaal niet kent of begrijpt.
Was sich liebt das neckt sich betekent, in een wat kreupele vertaling: 'wie van elkaar houden plagen elkaar'.
Of, zoals mijn moeder nog vrijer en een stuk cruer zei: 'als je van elkaar houdt sla je elkaar de hersens in'

Afijn; dit alles slechts ter inleiding; ik wou iets heel anders zeggen.

Ik maak mijn loved ones nogal het leven zuur.
Ik ben een binnenvetter, een oppotter. Een immer zich irriterende doch nooit iets uitsprekende. Al die opgekropte ergernissen, al mijn woede en verdriet en frustratie van weken, komen uiteindelijk vaak in één gigantische ontploffing op de hoofden van mijn redelijk onschuldige ouders.
En bij R.

Ik ken R. nu bijna 4 maanden.
In die 4 maanden is hij één van de beste vrienden geworden die ik ooit heb gehad. En dat moet afschuwelijk voor hem zijn.
Want hoe meer ik om iemand ga geven en hoe veiliger ik me bij iemand voel, hoe vrijer ik me ook voel. En hoe meer ik me durf te permitteren.
Ik durf me openlijk te irriteren. Durf dat ook te laten merken. Durf me van mijn slechte kanten te laten zien.
In praktijk betekent dat, dat ik zeldzaam primair op R reageer.
Heb ik een frustrerende dag gehad, dan kan hij niets goeds zeggen. Niets goeds doen. Alles wordt uit zijn verband getrokken en in elk pietluttig woordje zie ik een aanleiding voor een discussie. Wat bedoel je daarmee, waarom heb je dat gedaan, hoe kan je dat nou zeggen en wat kan het je eigenlijk schelen?!
Ik spring erbovenop, bijt me vast en laat niet meer los.

Dit stukje is voor R.
Excuses voor mijn opgefokte reacties, mijn onvoorspelbaarheid. Voor alles waarmee ik je pijn doe en heb gedaan.
En bedankt: voor je vriendschap, en voor het feit dat je nog geen een keer hebt gezegd dat ik de pot op kon.

NB een en ander kan als waarschuwing worden gezien, voor hen die nu of in de toekomst een vriendschap met mij beginnen..