Brandmerk

Eens, lang lang geleden, zat ik op dansles.
Bij dansles hoorden gala’s: één in de zomer, één rond kerst.
En dan moest je ‘op chic’.

Ik had een jurk, een lang, frêle gevalletje, wat nog van mijn moeder was geweest. Of mijn oma.
Hij bestond uit twee delen. Eerst kwam er een hele strakke satijnen onderjurk, en daaroverheen kwam de eigenlijke jurk. Het was eigenlijk geen jurk. Het was meer een lange zijïge sjaal.

Zijig.
En daar zat hem het probleem.
Hij was namelijk niet van zij, hij was 100% polyester.

In mijn acryl truien stond al ‘keep away from fire’ - en de keren dat ik per ongeluk in de buurt van een vlam was gekomen stonden me nog helder voor de geest.
In een mum van tijd was mijn manchet, of dat wijd-bloezende voorpand, veranderd in een glad plastic plakkaat.
En zo'n gala.. het was er druk, er waren natuurlijk kaarsen, misschien waxinelichtjes... ik vertrouwde het niet.
Kon ik hem wel aan?

Ik nam de jurk mee naar de amenuensis.
‘U mag best een lapje hebben om uit te proberen’, bood ik gul aan.
Die jurk zou sowieso ingekort moeten worden, een flintertje aan de onderkant zou ik niet missen.
Een lapje was niet nodig, hij zag het zo wel.
Volstrekt onverantwoord.
Bij het minste vonkje zou de jurk vlamvatten. Ik zou wegsmelten. Als een lucifer bij een plastic zakje, zo zou de jurk vloeibaar worden en ineenschrompelen. Mij geheel plastificeren. Als de vergulde vrouw in Goldfinger - maar dan de goedkope, geïndustrialiseerde versie.
Het was een gruwelijk verhaal en ik besloot onmiddellijk de jurk nooit ofte nimmer te dragen. Hoogstens in een geïsoleerde ruimte, met brandkranen en EHBO in de buurt.

Zojuist zette ik de waterketel op het vuur. Mijn arm streek, op een afstand van zeker tien centimerter, langs de vlam.
Er steeg een sterke schoreilucht op en toen ik keek zag ik dat de hele onderarm bedekt was met kleine bruine haarstompjes.

De mens zou standaard geproduceerd moeten worden met een tatouage. Keep away from fire.