Eigen waarde

Knallende ruzie had ik met mijn moeder.

We hebben, of hadden, al enige tijd dezelfde psycholoog. Misschien sowieso niet helemaal een slimme zet, maar dat terzijde.
Deze psycholoog, N., heeft een natuurgeneeswijzige aanpak. Testmethoden, medicatie, etc.
En met zijn tests had hij vastgesteld, duidelijk en onomstotelijk: 'Jij hebt geen MS'.
MRI of niet. Even zo onomstotelijke neurologische diagnoses of niet.
Ik had een virusinfectie. En hij had een medicijn.
En de algemene boodschap bij mijn terughoudendheid was, waar alternatievelingen erg goed in zijn: 'maar wil jij dan niet beter worden..?'
Het was de laatste keer dat ik de psycholoog bezocht.
Ik was bij hem gekomen om mijn ziekte te verwerken. Een plaatsje te geven - en meer van dergelijke clichés.
Maar iets dat niet bestaat is moeilijk te verwerken.

Mijn moeder bleef wel naar hem toegaan.
En daar was ik woedend over.
Ze ging altijd zo prat op haar loyaliteit. Eens was ze huilend van woede onze huisarts bijkans aangevlogen, omdat hij had gesuggereerd dat ik (vier jaar oud) niet lief genoeg was. Terwijl ik een verschrikkelijk lief kind was! Hoe durfde hij dat te zeggen!
Hoe durfde zij nu gewoon naar N. te blijven gaan. Terwijl hij me zo onzeker maakte, zo arrogant was, zo neerbuigend, me zozeer niet serieus nam!
Waar was ze nou, met haar verdediging en moeder-trouw?!

Nog geen dag later stuurde ik een mailtje naar een kennis, waarin ik zijn hulp vroeg.
Een kennis die mij in het verleden enigszins.. eeeh.. 'onheus heeft bejegend' (vertaalt u zelf het eufemisme maar).
Een kennis bij wie ik om die reden niet meer alleen in één ruimte durf te zijn.

Vóór ik mijn moeder beschuldig van gebrek aan loyaliteit moest ik misschien eerst eens wat loyaler naar mezelf toe worden.