Mercurius

In april vulde ik een berg papieren in, voor het WVG.
Ik vroeg een rolstoel aan. Dat was het voornaamste. En het hokje voor de taxibus vinkte ik ook maar aan.
Toen ging ik wachten.

Eind juli kreeg ik een oproep: ik werd verwacht bij de keuringsarts van het WVG, en bij de ergonomisch adviseur.
De keruingsarts gaf zijn goedkeuring voor een rolstoel. En smeerde me een toiletstoel en douchestoel aan.
Daar kon ik nu niets mee - wij hebben een bad, en daar past geen douchestoel in.
Maar als ik ooit, óóit eens op mezelf zou gaan wonen had ik alvast de toezegging van een douchestoel. Oh, en als ik dan toch moest verhuizen: verhuiskostenvergoeding kon ik ook krijgen.

Dankuwel meneer.
Graag gedaan.

De ergomevrouw, wij noemen haar V., nam mijn maten. Schreef precies op wat mijn wensen en behoeftes waren.
Ik mocht buiten een rondje rijden in een proef-stoel.

De Quickie 2 Millenium, zou het worden.
Mooi ding. Jammer dat ik niet zelf de kleur mocht kiezen, maar ook in bosgroen was hij mooi. erg mooi.

Ik ging opnieuw wachten.
En wachten.
En wachten.
Elke twee weken belde ik naar Welzorg om te vragen: is mijn rolstoel er al?

Mijn leenstoel moest terug, namelijk. Beide leenstoelen. Eén van de Thuiszorg, één van het revalidatiecentrum. En dan zat ik zonder.
Er was geen acute noodzaak, dat was juist het vervelende van mijn MS-benen: als er een noodzaak was, was die altijd acuut. Een rolstoel achter de hand was redelijk belangrijk.
Al wachtende telde ik mijn zegeningen. Wat had ik gemoeten als ik totaal rolstoelafhankelijk was? Dan zat ik nu al 2, 3, 6 maanden stilletjes op bed te wachten tot ik weer naar buiten zou kunnen. Brrr..

Maar op 3 oktober was het dan eindelijk zover: daar was ie, mijn Quickie.
Oh wat was hij mooi. En oh wat reed hij vreselijk.
Het was geen kwestie van wennen, al na vijf minuten wist ik: dit wordt niet beter.
De zitting was te diep, de wielen stonden te ver naar achteren, de beensteunen gingen erg vlot naar voren maar erg moeizaam weer terug.

Ik belde de WVG-consulente, die de rolstoel in de eerste plaats had aangemeten.
Onbereikbaar. Zij belde terug, maar toen was ik er niet. En zo bleven we enige weken langs elkaar heen praten.

Intussen kreeg ik een nieuwe oproep: ik zou de douchestoel moeten passen.
Nieuw bezoekje aan Welzorg, nieuwe Argonaut-adviseur. Knus gesprek, waarin ik duidelijk maakte dat ik in een toekomst graag een douchestoel wilde, maar dat ik er nu nog niets mee kon.
Begreep hij volkomen. Hij noteerde: mevrouw geeft zelf aan wanneer ze de douchestoel wil.

Twee dagen later kreeg ik telefoon van Welzorg: wij willen maandag de douchestoel bij u komen afleveren.
Ik belde terug, legde uit dat ik met de meneer van Argonaut had afgesproken dat.. etc.
Prima. We geven het door.

Maandagmiddag stond er een bus van Welzorg voor de deur. Met douchestoel.
Ik legde het nog eens uit.
Prima. Geeft niets, ik geef het nog eens door, ik schrijf het op.
Weer een week later. 'Goedemiddag, u spreekt met Welzorg, wij wilden graag maandag langskomen voor de douchestoel'.
Ik belde weer. Vertelde het nog eens.
En twee weken later, op mijn voicemail..
Afijn. U begrijpt het.

Mevrouw V. had ik nog steeds niet te pakken kunnen krijgen.
In arremoede stuurde ik een mailtje naar het hoofdbureau, met de vraag of ze 'onderstaande mail' aan V. konden doorsturen.
In 'onderstaande mail' beschreef ik de problemen die ik met de rolstoel had.
Dan had ik nu tenminste gezegd waaròm ik haar steeds probeerde te bereiken. Of we elkaar nou echt hadden gesproken of niet: zo waren we in elk geval al een stap verder.

Dat was drie weken geleden.
En net toen ik bedacht dat ik dezelfde mail misschien moest uitprinten en als papieren brief moest opsturen kwam er telefoon.
Drie telefoontjes, vlak achter elkaar, op mijn voicemail.

Het eerste was van V. Ze had een mail teruggestuurd, twee weken geleden, of ik die had gekregen? Ze had overlegd met welzorg, ze wachtte zelf ook nog op reactie van hun kant.
Pardon? Mail? Nee, niets gehad.
Het tweede bericht was van Welzorg.
'Goedemiddag, u spreekt met Welzorg, wij wilden u laten weten dat we vrijdag langskomen voor -
Oh mijn God. Niet wéér die douchestoel, alsjeblieft..
- het afleveren van een rolstoel.
Pardon? Oh.. Maar.. Pardon?
Het derde bericht was ook van welzorg. Een andere welzorger.
'Goedemiddag, dit is R, van Welzorg. Ik heb contact gehad met V, van Argonaut, en ik heb begrepen dat de rolstoel die u heeft moet worden aangepast. Maar nu zag ik dat er morgen een nieuwe stoel bij u wordt afgeleverd. Kunt u mij alstublieft terugbellen?'

Morgen, dat is vandaag.
Vanmiddag schijn ik een nieuwe stoel te krijgen.
Als ze tenminste op het goede adres komen. Want de eerste keer dat Welzorg aan mijn deur kwam waren ze zeer verbolgen: we hadden een afspraak, en ik had niet opengedaan!
Vrij logisch, als ze in een totaal andere straat aanbellen.