Mercurius (2)

Om halfeen was hij er al, de meneer van Welzorg.
Met een lekker geurtje, een aardige kop en een prachtige nieuwe Quickie.
Hoezee!

De zitting is minder diep, zodat ik wat minder passief achterover zit.
De wielen staan verder naar voren, zodat ik niet mijn armen uit de kom trek bij het rijden.
De beugels om de stoel in een busje vast te kunnen zetten zijn weg: die maakten het gebruik van de stokhouder onmogelijk - en een stok heb ik meer nodig dan transportbeugels.

Nieuwe beensteunen zitten er ook op.
Met dikke kussens in de kuiten - zó dik dat mijn voet niet op de voetsteuntjes kan rusten.
En nog steeds een mechanisme dat vloeiend naar voren zwiept bij de minste druk, en moeizaam moet worden teruggebracht met een ontgrendelhendel (woord van de dag).

Ik grijnsde breed.
Je lacht me uit!, zei de Welzorger.
Maar je mag, je hebt een leuke lach.
‘Ik lach u niet uit. Maar dit begint grappig te worden. Ik ben al een tijdje bezig met die stoel, en die beensteunen waren juist het belangrijkste..’

Hij belde het thuishonk, gaf ter plekke de klacht door.

Ik zette mijn handtekening hier. En daar. En ook bij dat kruisje.

En hij vertrok, de oude stoel meenemend. En mij achterlatend met een stoel waarin ik nog minder kan rijden dan in de vorige.

Blij dat ik fiets.