Mercurius (3)

Maandagochtend. Nokia vertelt: één gemiste oproep.
Oh. Ok.
'Bericht ontvangen op 27 november om 9.24.'
Huh?
Ohja. Toen stond mijn telefoon uit. Maar wie in de lieve vrede belt me nou op zondagochtend om halftien?

Even ter verduidelijking:
een kleine schare vrienden heeft mijn nummer; daarnaast mijn ouders en een hele zooi instanties.
De vrienden weten inmiddels dat ik nooit de telefoon aanneem. Ik word misselijk van telefoneren, kan niet tegen het geluid - en dus is het niet bepaald ontspannend om met mij te bellen. Niet leuk voor mij omdat ik groenig aan de lijn hang, niet voor de ander omdat er na een minuut of tien niet veel boeiends meer uit me komt, behalve af en toe een zwak 'ik moet wel zo ophangen..'.

Vrienden bellen niet; mijn vader sliep nog. En ik zat met mijn moeder op de fiets.
Blijft over: een instantie. Op zondagochtend.
Drie keer raden.

'Goedemorgen, dit is R, van Welzorg, wij wilden morgenochtend tussen 10 en 12 de douchestoel komen afleveren..'

Het wàs inmiddels morgenochtend tussen tien en twaalf - ik belde Welzorg op, legde voor de zoveelste keer (en nu toch enigszins geirriteerd) uit dat ik echt niets kon met die douchestoel.
We zullen het doorgeven.
Heel graag.

Dinsdagmiddag. Telefoon.
'Goedemiddag, u spreekt met Welzorg, wij wilden morgen uw douchestoel komen afleveren. Schikt dat?'

Nieuwe stem, oud verhaal.
Mijn hemel. Dit begon zolangzamerhand een klucht te worden. Of zelfs Kafkaesque vormen aan te nemen.

Waarom snappen jullie het nou niet, waarom dringt het nou niet door?! - wanhoopte ik, in iets andere bewoordingen.

Deze nieuwe ster aan het firmament legde uit dat mijn stoel - mijn stoelen - ook de toiletstoel moest worden afgeleverd - in de weg stonden.
En ze konden ze niet aan iemand anders kwijt, dan zou ik de hele procedure opnieuw moeten starten.
Maar ik had met de meneer van Argonaut afgesproken dat de stoelen überhaupt niet zouden worden aangevraagd, dat ik een indicatie had en zelf zou aangeven wanneer...!!
Maar nee. De stoelen waren er nu, en als ik ze niet zou afnemen moest ik ze als ik ze nodig had opnieuw aanvragen.

Ik gaf toe. In vredesnaam dan maar.

En dus staan hier nu sinds woensdag één blauwe stoel met gat en deksel, en één lichte maar heel grote doos. In de gang, vreselijk in de weg.

Het is dat het vrij.. eeh.. intieme produkten zijn. Anders zou ik ze voor veel geld verhuren.

(En over de onbruikbare rolstoel natuurlijk nog niets gehoord..)