Meneer Frits

Ze is niet kinderachtig, of kinderlijk. Maar haar kindertijd en haar thuis heeft ze nooit verlaten.
Noem het 'verwerking'. Misschien was dat wat verwerkt moest worden daarvoor te groot. Misschien ook is alles wat ze voelt heftig, zijn alle indrukken indrukwekkend.

Het verleden lééft, in alle nuances en dimensies - en zo levend en dichtbij is het ook verteld.
Grenzen vervagen, afstanden verdichten.
Zij is mij, ik ben haar. Mijn opa is Vader, mijn oma Moeder.

Vader werkte bij het NatLab, van Philips.
Oom H. werkte bij het NatLab - alle sterren aan het verhaalde firmament werkten bij het NatLab.
In het fotoalbum staan ze, keurig op een rijtje en o zo trots. Het hele team, naast een enorme koelmachine.
Ze maakten heliumgas vloeibaar en vast.

In de kast stond een foto van Frits Philips. A4-formaat; het was ooit een kerstgeschenk geweest.
In die kast werd het brood bewaard, en Moeder zei: Dat is onze broodheer.
En dus stond die foto daar.
Na Vaders dood erfden wij de foto, en werd hij ook bij ons in de kast gezet.

Haar jeugd, mijn jeugd.

En op een vreemde, symbiotische manier is de dood van Frits Philips ook voor mij: het einde van een tijdperk.