Kindeke

Op de 2005^e verjaardag van Dhr. ben Josef kan ik u met vreugde meedelen dat ik sinds 2 dagen tante ben.

Nou ja: pseudo-tante.

Op 23 december jongsleden is mijn pseudo-zusje bevallen van een zoon.
Een joekel van een zoon; hoe dat kind ooit in mijn kleine, tengere zusje heeft gepast is me een raadsel - maar het verklaart de foto's van de bijkans ontplofbare buik.

Anders dan mijn pseudo-moeder heb ik mijn pseudo-zusje beslist niet op internet opgeduikeld.

Het ging zo:

Mijn moeder zat in de bus, liep over straat, deed boodschappen.
Steeds kwam zij een vrouw tegen en mettertijd groeiden zij beiden. Buik, buiker, buikst.
Ze bonden over deze gemeenschappelijke toestand, en bevielen één week van elkaar.
Ik kwam eerst, 7 dagen later kwam B.
We deelden een speelmat, we deelden een box, we deelden de speeltuin en we deelden de eerste 18 jaar van ons leven.

Ik bleef duizend keer zitten, B. doorliep op normaal tempo het VWO en verhuisde toen naar Praag.
Haar ouders waren Tsjechisch, namelijk, en in barre tijden gevlucht naar Nederland. Maar tegen de tijd dat B. eindexamen had gedaan was Tsjechië weer veilig. Grootouders, tantes, nichtjes en neefjes: alles woonde in Tsjechië, niets hield ze nog in Nedreland (behalve ik! Me Me Meeee!!) en dus verhuisden zij terug.

We hielden contact. Soms meer dan anders, we hadden totaal andere levens, maar 'het gevoel' was er altijd. Het zusterlijke, het eigene.
Ze kwam elk jaar naar Nederland, dan kwam ze langs, struinden we de wijk door, haalden herinneringen op en praatten elkaar bij.
Misschien hadden we elkaar nooit als vriendinnen gekozen, maar zusjes waren we zeker.

Er kwam een vriend. Ze werd zwanger. Er kwam een huwelijk.
Ze kwamen samen langs, erg getrouwd en erg ongetrouwd. Zo duidelijk man en vrouw, gemoedelijk gekribbekat - en hij draaide, nog onwennig, zijn huwelijksring rond op mijn tafel. Zo jong en speels en ernstig tegelijk - het was schitterend om te zien. Net als haar zwangere glans en haar buikje, met 3 maanden al zeker 5 maanden groot.

Vrijdag kreeg ik, midden in AlbertHeijn, een smsje: 'Hoi, ik ben R en ik ben vannacht geboren. ik weeg 4,5 kilo en heb mooie zwarte krullen. Fijne kerstdagen, ook namens mijn ouders!'.

Ik ben tante!!!, Brulde ik vanuit de rij naar mijn moeder, die op me zat te wachten.

Ik ben tante: het dichtst bij wat ik ooit aan tante zal zijn.

Als de kleine BoB (naar analogie van McLeod's Daughters 'BOM') ook maar iets op zijn moeder lijkt zal hij binnen een jaar van een stevig ventje in een klein rank elfje veranderen - B. is op babyfoto's van ons een soort mollige, standvastige keizer, en veranderde vervolgens in een ballerina. That's where the pseudo comes in, zeg maar..
Ik hoop op foto's. Stapels foto's, van alle uren en daden van BoB.
Want, zeer tot mijn genoegen en nog meer tot mijn spijt: B. is een ouderwetse moeder, die weigert een kind half Europa door te zeulen voor het zeker 3 is.

Lang leve BoB!