Eén van mijn eerste paniek-periodes dateert van (ja, ik weet dat het raar klinkt, maar het is heus goed) 1992. Januari 1992, om precies te zijn, met, voor zover ik weet, 2 januari als absoluut
Kerstmis en oud-en-nieuw waren nooit mijn beste tijden geweest. Eigenlijk al mijn decemberherinneringen uit mijn jeugd worden begeleid door eenstemmig, meervoudig gebrul.
Feestdagen riepen sowieso angst op, door de ongewoonheid, het gevoel dat mijn moeder niet meer mijn mama was, zo opgetut en feestelijk en 'anders'. Maar in december voelde het altijd nog veel vreselijker. Brullend van het huilen op mijn vaders arm, kijkend naar het vuurwerk. Voor onweer was ik niet bang, de knallen waren zo erg nog niet. Maar het vreemde van oudjaar maakte het tot een elk jaar terugkerende nachtmerrie.
Toen de angst vanaf 1991 eenmaal fulltime en fullblown mijn leven binnen was werd het nog veel erger.
Ik herinner me een decembermaand waarin ik elke avond weer met mijn moeder door de wijk liep, bijna rende. Ik stijf van angst, alleen maar huilend, schreeuwend. Klem in de tijd, in de sfeer; opgesloten in mezelf. Haal me eruit, laat het ophouden, laat het alsjeblieft voorbij zijn, laat alles weer normaal worden. Mama, zo bang..
8 December vorig jaar hoorde ik voor het eerst van MS. Mijn mogelijke MS.
Het was een absolute bevrijding, na maanden onzekerheid en een steeds verder verdwalen in mezelf, het leven en mijn lichaam.
Hoe kerst en nieuwjaar vorig jaar waren staat me niet meer zo bij.
Belabberd, vermoed ik, maar een volstrekt verklaarbaar belabberd. Ik was bezig met diagnose en MRI - niet met de feestdagen.
Vanaf de lente gingen mijn ogen open.
Ik zag, ik zag alles. Ik zag de mensen, de wereld, de natuur.
Nooit heb ik de seizoenen zo bewust waargenomen. Bij elke plant, bij elk bloempje in de berm, vroeg ik mijn moeder: was dat voorgaande jaren ook?
Ja. Alles was er geweest, alles was me ontgaan.
Een vergelijkbaar gevoel had ik de laatste week.
Die vreemde tijd tussen kerst en nieuwjaar, dat hysterische, dat overvoerd feestelijke - was dat voorgaande jaren ook?
Waarschijnlijk wel.
Pas gisteravond herinnerde ik me al die eerdere decemberdagen. Van dat overdreven feestelijke stond me nog steeds niets bij, hoogstens van het panische hamsteren - maar daarin is Kerstmis niet uniek. Dat gebeurt met Pasen net zo goed.
Maar mijn decemberangsten. Het gevoel van dreiging, achtervolgd worden door een onduidbaar noodlot. Het gevangen zitten in mezelf, wakker zijn maar doorlopend in een nachtmerrie lijken te zitten. Dat is niet voor het eerst, dat is rond elke jaarwisseling.
Uranus, zei een astrologe ooit.
Eind december staat jouw Uranus standaard heel verkeerd, en dat zorgt voor angst en woede.
Moge Uranus spoedig zijn winterslaap beginnen. En een ieder een vredig, gezond en goed nieuwjaar geven.
