Opstarttijd

Kwart voor zes. Computer aan.
Geen mail checken, mailprogramma start zichzelf op, haalt zelf na drie minuten mail op.
Niet kijken. Gewoon naar de keuken, ontbijt maken.

Terug naar mijn kamer, schone kleren pakken.
Schuin oog naar de computer.

Hij heeft gemaild.

Hartoverslag, acute spastische grijns. Totale verkramping.

Niet kijken. Niet lezen.

Ochtendgymnastiek. Roeren in de pap. Haar kammen. Nieuwe was ophangen.

Terug naar mijn kamer met oude was.

Schuin oog naar de computer.
Ja, hij heeft echt gemaild.
Niet kijken. Bewaren.

Was opvouwen.

Hartkloppingen.

Douchen. Aankleden. Pap roeren, peer pakken.

Naar mijn kamer, achter de computer.

Niet lezen nog. Eerst de andere mail.

Jeetje, V. is verhuisd!

Zijn mail.
Ik durf niet. Wat nou als hij afstandelijk is, zakelijk, kort.
Wat als het net niet is wat ik wou. Die kleine fractie afwijking, de enkele nuance die al genoeg voor teleurstelling kan zijn.

Wat nou als..

Maar ik wil zo graag..

Meer hartkloppingen, meer verkramping. Vingers die nauwelijks meer willen.

Daar gaan we dan.

Oh wow...

Oh.. hihi..

Heh.

...

Ik weet nog steeds niet wat hij wil en voelt en denkt.
Maar gezien mijn eigen bizarre gedrag begin ik langzaam toch tot de conclusie te komen:

Ik ben verliefd.

(Ik geloof niet dat ik ooit zo'n moeite heb gehad mijn eigen gevoel en reactie te herkennen en begrijpen. Ik ben vaak genoeg verliefd geweest, vaak zelfs in een totale aanbidding. Mijn meest ongezonde en ontkenningswaardige preoccupaties heb ik altijd gezien en benoemd. Maar dit vage, onbenoembare, ondefinieerbare - dat is me volkomen vreemd. En bijzonder storend.)