Vangnet
Hij was druk, almaar drukker. Luid, fel, ongedurig. Agressief bijna, in zijn uitgelatenheid.
Ik had hem willen vasthouden, kalmeren. Willen fluisteren en sussen: jongen.. doe eens rustig..
Het kon allemaal niet. Door de telefoon kan je niet vasthouden, in een stortvloed van woorden kan je niet fluisteren.
In plaats daarvan vroeg ik alleen maar: ben jij heel moe..?
Ja. Ja, hij was heel moe.
Maar mijn toon en vraag kalmeerde hem niet, hij ging gewoon door.
Wat doe je, als je vermoedt dat iemand onrustig is vanuit een onrust in zijn eigen hoofd? Vrolijk, omdat hij door en door somber is? Lachen gieren brullen, terwijl hij niets anders wil dan huilen, wegzakken, stilte, rust?
Ik ken het zo goed van mezelf. Een hyperactiviteit en ogenschijnlijk tomeloos geluk, waarvan je een vaag vermoeden hebt dat er iets niet
klopt. Dat het niet echt is, niet stabiel. En dat het door één vriendelijk, zacht woord kan omslaan in verdriet, uitputting. Als een speld in een luchtballon.
Maar wil ik die speld wel altijd?
En wat dan?
Moet je iemand laten doorrazen, of moet je hem tot stilstand dwingen?
Mag je onverhoeds iemand doorprikken?
Ik weet het niet.
Weet u het?
zaterdag 14 januari 2006 - 09:26
There is no silver bullet; soms.
Misschien is het ook wel mogelijk de druk zachtjes op te voeren en zo te kijken of de ballon langzaam wil leeglopen in plaats van in een keer hard te spatten.
En, ik denk dat alleen mijn hele dierbare vrienden een speld in mijn ballon zouden mogen prikken.
Manuzhai () (URL) - 14 januari 2006 - 11:35
Doe wat jij denkt dat goed is... vertrouw op je intuitie.
paul (URL) - 14 januari 2006 - 13:13
Als 'ie toch wel leegloopt.. laat je 'm net zo goed nog even gaan.
Robtheblob (URL) - 14 januari 2006 - 16:16
Je moet niets doen Puck, het belangrijkste is volgens mij dat je niet iets gaat doen omdat je denkt dat het het beste voor iemand is. Je bent geen moeder, hulpverlener, leraar. Wees een vriendin, als je dat wilt, op jouw manier (lekker overspannen en onhandig desnoods :) )
Liesan (URL) - 14 januari 2006 - 19:44
@Liesan: ik heb de intentie noch de behoefte om een moeder, hulpverlener, leraar te zijn. Ook als vriendin is het moeilijk om de juiste toon te vinden. En ook als vriendin zijn er grenzen aan wat je mag doen, wat je mag losmaken.
Als een ander muren wil optrekken is dat zijn goed recht, wie ben ik om die te benoemen of neerhalen? Dat mag, in taal, misschien heel hulpverlenerig klinken: de vraag blijft evengoed.
Puck - 14 januari 2006 - 20:39
Heb woensdag iemand mee uitgevraagd die later hartstikke getrouwd( wel met een vrouw) bleek te zijn . Na ons gesprekkon ik wel doodgaan van verdriet en ellende,maar was gewoon met mijn collegas
aan het lachen. Lachen gieren brullen terwijl ik hartstikke dood was van binnen. Nu gaat he twel,maar het zal nog wel enige tijd duren voordat ik weer normaaltegenhaar kan doen en weer hoi kan zeggen.
Nance (URL) - 15 januari 2006 - 16:19
wat ikeigenlijk wil zeggen, in mijn verdriet vergeet ik dat helemaal, is dat ik het wel fijn had gevonden als iemand mijn hand had vastgepakt en gezegd: volgens mij ben jij niet zo vrolijk he! Dan zou ik mij hebben laten gaan. In mijn hart hoop ik dat zij het is/was geweest. Raar he! Zij doet mij pijn maar zij moet dan wel degene zijn die het weer goed maakt.
nance (URL) - 15 januari 2006 - 16:21
Prik ->
JoG (URL) - 18 januari 2006 - 21:50
