Absent

Het begon bij de benen.
Of nee, dat is niet waar. Het begon met pijn in mijn armen. Maar dat is niet nieuw. Het was hoogstens een verergering van bestaande klachten.
Het nieuwe begon in de benen. Stramme benen, die tegelijk als pap waren.
Als ik uit bed kwam smakte ik onmiddellijk tegen de grond. Als ik mijn gym-oefeningen deed plonsden mijn benen halverwege al naar beneden. Na het fietsen bij de fysio kon ik de drie meter naar de wachtkamer nauwelijks overbruggen.
'Eeeeh.. Maaam..?', giechelde ik. En 'Mam' kwam me een arm geven. Net als R, vorige week, toen ik na een erg leuke bijeenkomst niet meer naar buiten kon.
Mijn humeur was opperbest, dan maakten die rare benen me ook niet zo veel uit. Wel vervelend dat ik nog steeds geen rolstoel heb, maar ach: het was toch te koud om te rollen.

In de loop van de week werd het lopen beter.
De pijn niet. In het weekend kreeg ik spierpijn in mijn rechterarm, althans: spierpijn zou verklaarbaar zijn, en met die eerste verklaring was ik al tevredengesteld.
Maar na twee dagen was de pijn nog niet voorbij.
En op zondagavond verdween de top van mijn duim.

'Klemgezeten', dacht ik.
Hoe je klem moet zitten met een duimtop weet ik ook niet, maar daar dacht ik verder niet over na.
's Ochtends was de afwezigheid overgeslagen op het hele bovenste kootje. Het voelde dof en pijnlijk tegelijk. Alsof ik me had gebrand, een gloeiend dekseltje had vastgehouden.
Oh. Misschien was dat het gewoon.
(ik neem wel erg vlot genoegen met mijn eigen terloopse opmerkingen, de laatste tijd..)

Dinsdag, woensdag: nog steeds geen duim.
Doffe vingertoppen, rechts.
En die arm. Die deed wel erg veel pijn. En jeuk. Onbereikbare, diepe jeuk. Binnen in de arm. Het liep tot het schouderblad, en precies in het midden hield het op. De pijn was eigenlijk veel erger dan die duim. De duim was irritant, maar de pijn en jeuk waren gekmakend.

Mijn visus lijkt weer gedaald. Nummerborden zijn nog troebeler dan ze al waren, gezichten herken ik pas op een paar meter afstand.
Over de hele breedte van mijn bovenrug zit.. iets. Iets plakkerigs. Bibberende strakke natte plekken.
En dan is er nog de voortand, waarvan de tandarts me na uitgebreid onderzoek en een foto heeft verzekerd dat er heus niets mis is, maar die bij elke aanraking pijn doet.

Het is allemaal vaag. Kleine dingen, nauwelijks aanwezig, maar genoeg om storend te zijn.
Het hopst van hier naar daar en terug, het is beslist geen schub, het is de aandacht niet waard, laat staan een doktersbezoek.
Maar kalm en evenwichtig lijkt mijn lijf zich beslist niet te voelen.