Zacht

Vertedering. En ontroering.

Om de dominee, boomlange dominee die ik al mijn hele leven van een afstandje ken en immer heb gevreesd. Samen met een rabbijn leidt hij het bijbelgroepje waaraan ik sinds kort deelneem.
Vanochtend kwam hij ons, mijn moeder en mij, onderweg tegen, op de fiets. Getooid met een roze-paarse-groene das.
Dag mevrouw Puck, zal ik Puck meenemen? Dan hoeft u dat stuk niet mee te fietsen.
Oh.. ok... zeiden mijn moeder en ik wat beduusd.
Na afloop van het clubje: Puck, zal ik je moeder bellen? Komt je moeder je afhalen, heb je met haar afgesproken, moet ze gebeld? Zal ik anders met je meefietsen?
Valt niets aan te vrezen, aan deze Grote Vriendelijke Reus. Blijkt een zeer gemoedelijke man met wie je erg kan lachen. Hij draagt een afgedragen spijkerbroek, maakt met pretoogjes grapjes die door streng Christenen ongetwijfeld niet zullen worden gewaardeerd. En ik mag best Jan zeggen hoor.

Om de verzekeringsarts, die vrijdag bij mij thuis zou komen, voor de beruchte herkeuring van het UWV.
Hij is Joegoslavisch, denk ik. Of iets anders Oosteuropees. Hij heeft nu vier keer gebeld, in twee dagen. Om een afspraak af te zeggen, om een nieuwe afspraak te maken, om de nieuwe afspraak af te zeggen en om weer een nieuwe te maken. Hij praat met een schattig accent, vraagt om routebeschrijving, welke tram, welke halte, hij heeft geen auto; hij moet een hele dag vrijnemen en zo'n werkdruk en hij wil de tijd nemen want mij niet te veel vermoeien en graag een beker warme melk.
Dat laatste zei hij niet, maar het had me ook niets verbaasd als hij het wel had gezegd.

Muziek, woorden, gedachten.
Vogels die 's ochtends fluiten, met een enthousiasme alsof het volop lente is.
Een tandeloos jongetje dat dromerig heen en weer zit te wiegen op de inpaktafel van de supermarkt.
'Zal je hem niet omgooien?'
'Hè.....?'
Knuffelkind.

De wereld is mooi.