Actief

Het is een bekend fenomeen: wanneer een lichaam zich in een stresssituatie bevindt, neemt het sympatische zenuwstelsel het over.
Hartslag en ademhaling versnellen, de bloeddruk gaat omhoog. Bloed trekt uit de huid naar de spieren, de spijsvertering ligt stil. Het hele lichaam is gericht op overleven, op vluchten of vechten.
Heel logisch, heel zinvol, zeker in de oeroude tijden, toen de mens zich in de wilde natuur moest zien te redden.

Wat me in dit verband al tijden een raadsel is, is de rol van de nieren in deze.
Nieren liggen niet stil, in tijden van stress. Nieren gaan bijna hysterisch aan het werk, spoelen niet alleen daadwerkelijk genuttigd vocht weg, maar onttrekken ook water uit het lichaam.
Zodra ik bang of gespannen ben loopt mijn blaas vol. Bij belangrijke afspraken, tijdens moeilijke gesprekken, als ik paniekerig op de fiets zit. Altijd ongelegen.
En het slaat nergens op, evolutionair gezien.

Als je in het oerwoud oog in oog staat met een beer moet je kunnen vechten, of kunnen wegrennen. Versnelde hartslag, bloed naar de spieren: it all makes sense.
Maar het is tamelijk onpraktisch als je tegen de beer moet zeggen: moment, niet aanvallen, houd die gedachte vast. Ik moet even een plasje doen.
En na een half uur weer.
Onlogisch en vooral erg irritant.
Want het is niet alleen bij nare spanning. Ook bij leuke spanning. Bij 'erg gezellig maar toch wat zenuwachtig'

Geen slok water had ik gedronken, na 13.00.
Vijf keer ging ik naar de wc voor hij om halfvier kwam, nog eens vijf keer tussen halfvier en halfacht.
Al mijn preventieve uitdrogingsmaatregelen ten spijt.
Vanochtend bleek ik anderhalve kilo te zijn afgevallen.

Het is erg verleidelijk om bij een volgend bezoek een katheter aan te leggen, ware het niet dat zo'n geel gevuld zakje de romantiek en gezelligheid er acuut uitslaat. Om nog niet te spreken van eventuele intimiteit..