Verloren

Een paar weken geleden heb ik een eierdoosje in brand gestoken. Per ongeluk.
Ik gooide, gewoontegetrouw - en dus gedachteloos - een lucifer in het asbakje op het aanrecht.
Even later rook ik een brandlucht.
Ik keek op het fornuis, naast het fornuis, onder het fornuis. Naar mijn armen, naar mijn haar. En toen pas naar het aanrecht - waar het volle doosje eieren naast het asbakje in lichterlaaie stond.
Ik doofde het vuur, bekeek het gat en het goudbruin verbrande ei erachter. Ik ontdeed tegels en aanrecht van roet brandvlekken en vergat het hele incident. Zoals ik alles vergeet.

In de dagen en weken die volgden keek ik af en toe nog eens naar gat en ei, bedacht me dat ik dat ei toch eindelijk eens moest weggooien - en vergat het weer.

De eerste dagen wachtte ik gespannen op de woede van mijn vader.
Die kwam niet.
Hij was de enige die eieren at, hij had de nog resterende wolkjes verbrand karton opgeruimd, hij had het zeker gezien. Maar de scheldkanonnade kwam niet. Die had hij vermoedelijk al uitgetierd toen ik niet in de buurt was.
En toen gisteravond ineens: Puck, zou je alsjeblieft voortaan willen uitkijken als je lucifers in het bakje gooit? nou is er wéér een doosje eieren verbrand, er komt een dag dat het helemaal fout gaat en dat ei kan ik natuurlijk niet meer eten.
Pap.. dat is weken geleden..
Nee, het was een paar weken geleden óók al, maar dit is een nieuw doosje.

Ik kon hem alleen maar perplex aanstaren.
Letterlijk met stomheid geslagen.
Het was geen nieuw doosje. Het was precies hetzelfde doosje.
Hij wist het niet meer, hij was zeker van zijn zaak, dit was een bij voorbaat verloren discussie.
Ik liet de preek over me heenkomen, werd alleen maar heel verdrietig.

Al jaren lach ik mijn ouders uit. Hoogst geamuseerd om hun verbazing en verbolgenheid, over hun ouder wordende lichaam.
De verontwaardiging van mijn vader, dat hij last heeft van zijn knieën bij het traplopen, dat het fietsen langzamer dan vroeger gaat.
Hij is in drie maanden tijd vaker bij de huisarts geweest dan alle voorgaande jaren bij elkaar. Om verhaal te halen, zou ik haast zeggen.
Niets ligt natuurlijk aan hem, het wordt hem aangedaan, als door een grote onzichtbare en anonieme vijand.
Want hij wordt niet ouder, natuurlijk niet. Hij is eeuwig dertig.
Het is een proces dat bij hem hoort. De kribbigheid is hem eigen, deze wijze van verouderen is ontroerend omdat het zo karakteristiek is.

Maar vergeetachtigheid. Dat niet.
Ik mag vergeetachtig zijn, ik mag met de dag dementer lijken te worden.
Ik heb MS, problemen met concentratie en geheugen horen erbij. Ik kan niet meer normaal tellen, geen handelingen, afspraken en namen onthouden.
Maar niet mijn vader.
Papa is papa. Papa moet papa blijven. Kwaad, in voortdurend protest. Maar met een ijzeren geheugen.