Dwalend

In het kader van de DutchBloggies was een speurtocht georganiseerd.
Bij ons in de wijk, dat was boffen, dan kon ik meedoen.
Er stonden pijlen op de straat, met aanwijzingen en informatie.
Ik liep de hele speurtocht uit, tot de laatste pijl, twee straten van mijn huis vandaan.
'Nog 1 minuut en 30 seconden', stond er naast de pijl. Ha fijn, bijna klaar, dacht ik.
Op het fietspad reed een vader met zijn zoontje achterop.
De vader had een keppeltje op, het jongetje had een keppeltje op, en het jongetje had op zijn rug een knuffelbeer met óók een keppeltje op. Hele blije keppeltjes, jaren-zestig sfeer. Flowerpower kleurtjes en patroontjes. Eigenlijk indrukwekkend dat ik dat van tien meter ver zag, gezien het feit dat ik op die afstand nog geen nummerbord kan lezen. In dromen kan alles.
Maar: ik was dus op 1-minuut-30 van het einde van de speurtocht, en op dat moment kwam mijn moeder mijn kamer binnen om me wakker te maken voor de fysio.
Nee.. nee.. - ik zwaaide een arm omhoog; Nog één minuut..
Maar de speurtocht wenste zich na deze onderbreking niet te hervatten.

Een dag later:

Het was een feestdag. In de synagoge was het bomvol.
Vrolijke mensen, pratende mensen, lachende mensen.
Ik had afgesproken met een hele groep, en ik was laat. Alleen temidden van al die mensen.
Ik baande me een weg door de rumoerige ruimte.
Ineens klonk er gezoem. Mmmmmm.... iedereen deed mee.
Het klonk als het zoemen in een pesterige klas, maar zonder het ingehouden gegniffel. Het was zachter, ook, maar des te nadrukkelijker. Dreigend, haast.
Ik keek om me heen. Toen pas drong het tot me door dat alle mensen in de grote ruimte mannen waren. De vrouwen stonden buiten, op de gang, in aparte ruimtes. Maar niet in de 'hoofdzaal'.
Ik was de enige vrouw, het zoemen was voor mij bedoeld, de plechtigheid zou niet verder gaan vóór ik weg was.
Ik probeerde buiten te komen, stond buiten, was de weg kwijt en alle bekende mensen.
Bang, vreemde stad en vreemde omgeving. Wou naar huis, zocht de rabbijn. Die kende me, die was vertrouwd, een baken.
Ik kon hem niet vinden, alleen zijn vrouw. Of ik vond hem toch, er was ruzie en discussie, ik wou dat hij me naar huis bracht, er kwamen andere mensen, alles vervloeide en werd vaag en verward en druk.

Ergens werd het ochtend en kwam alles goed, maar de vraag blijft:
Wat moet al dat jodendom ineens in mijn dromen?