Het oneindige verhaal

Mijn moeder begeeft zich sinds kort online, in de bieb.
Met één vinger springt ze over het toetsenbord. Geen lichte huppelsprongetjes, maar zware moeizame bonken.
Voorovergeleund, bijna in de monitor. Verward haar, panische blik in de ogen, rode vlekken in de nek.
Een digitale kruistocht.
Maar internetten doet ze.

Vanochtend vroeg ze: 'Kan je mij nog eens uitleggen hoe dat moet met astrodienst? En dit keer schrijf ik het op.'
Om te besluiten met de onsterfelijke woorden: 'Ik heb dat internet ook helemaal opgeschreven'.

Ik wou vragen: 'heb je het al helemaal uit dan?' - maar iets zei ze me dat ze daar de grap niet van zou begrijpen.