F.A.Q.

In het liturgieboekje staat, met grote kwaaie letters en drie strepen eronder: 'TOMATENVRAAG!!'

'Niet waar...!', fluisterde ze terug.

'Wel waar', gromde ik.

Maar krabbelde er toch nog maar het antwoord op haar vraag onder: 'Ik neem over wat ik krijg'

Ze stelt vragen. De hele dag, elke dag. Ik antwoord, en ze vergeet het antwoord.
Het zijn meestal triviale vragen. Vragen over alledaagse dingen. Een kinderlijk vragen, dromerig dobberend.
Zo schijnt ze als kind al geweest te zijn: dwalend langs de boekenkast, haar vragen stellend aan haar ouders. Tot ze er horendol van werden.
En zo lijkt het nog steeds. Het nadenkende, met een vingertje langs de ruggen van de boeken. Waarom...? Waarom...? Waarom...?
Tegenwoordig ben ik het, die er horendol van wordt.

'Ik moet rozemarijn hebben'
'Wat doe je eigenlijk met die rozemarijn? Hoe gebruik je het?'
Onmiddellijk ben ik op mijn hoede.
'Waarom wil je dat weten?'
'Gewoon, ik ben nieuwsgierig. Ik vind het interessant. Ik doe nooit iets met kruiden, ik heb je dat nooit geleerd. Ik vraag me af wat je ermee doet.'
'Ja, best. Maar kan het je echt wat schelen?'
Nee. Eigenlijk niet.

Het zijn praatjes voor de vaak, overpeinzingen die door haar hoofd lijken te wandelen en te vluchtig zijn om het antwoord te laten beklijven. Het is een verbaal vlooien. Communiceren in klanken. Een vraag-en-antwoordspelletje dat slechts in dienst staat van het contact maken.
'aaaaai..'. 'hallo..'
Ik heb geen zin meer om antwoord te geven.
De antwoorden die ze wel wil vergeet ze toch. Voor de antwoorden die ze eigenlijk niet zo belangrijk vindt wil ik geen moeite meer doen. Ik wil niet elke keer persoonlijke antwoorden moeten geven, het gevoel hebben iets wezenlijks van mezelf te delen, als ze het uiteindelijk gewoon weer vergeet.

Dus toen ze voor de zoveelste keer vroeg, midden onder de dienst: 'waarom staat er soms een hoofdletter en soms weer niet? Bedenk je het zelf?', werd ik humeurig.

Tomatenvraag!!!

'Waar zijn de tomaten het beste? Op de markt of bij de C1000 of bij Albert Heijn?'

Na vijf jaar was ik die vraag zat.
Zoek het zelf maar uit, je luistert toch niet als ik het zeg.

'Welke peren zijn het lekkerst?'

'Dat is net zo'n vraag als over de tomaten. Ik geef er geen antwoord meer op.'

En zo was de term 'Tomatenvraag' geboren.

Ik ga ze nog eens voor haar bundelen.
Op alfabet, per onderwerp.

Met als afsluiter: Mama de weg is daar al begonnen kan je dan tenminste dóórrijden in plaats van afwachtend midden op de weg te blijven staan tot er op een gegeven moment een auto komt die niet voor je stopt??!!
Al mijn hele leven. Altijd dezelfde weg.
Het is geen overbezorgdheid meer.
Het is gewoon zo ontzettend vermoeiend om haar elke keer bijna platgereden te zien worden.