Impact

Het is een fabeltje dat je hele leven in een flits voorbijtrekt, wanneer je in levensgevaar bent.
Al wat voorbijtrekt zijn zinloze, irrelevante, overbodige gedachten (of je hele leven dat niet evengoed is, is natuurlijk nog maar de vraag).

Ik haal het makkelijk, dacht ik bij de kruising.
Drie auto's kwamen eraan, ik zag ze als een keurig plaatje, als een militair cordon waarvan ik de hele route bijna strategisch georganiseerd had. Ik zou zelfs kalmpjes kunnen fietsen, en dan nog zou ik het halen.
Voor de zekerheid maakte ik toch wat vaart.
Midden op de weg was er ineens nog een auto. Vanuit het niets, en met een noodgang kwam hij op me af. Vijf vier drie twee meter. Een sportwagen, plat en snel en met een verbeten grijns op zijn bumper.
Voor een dronkaard reed hij te recht, te gericht. Maar zijn rijgedrag, op een gewone rijweg, gaf wel aan dat hij niet helemaal bij zinnen was.
Al dat schoot door mijn hoofd. En de woorden: 'Nee... nee... nee... niet nu... mijn ketting... mijn ketting... nee...!'
Het leek of hij een spelletje speelde, me expres opjaagde. Maar ik kon niet harder, ik ging al zo hard, en ik was doodsbang dat mijn al zieke kreupele ketting het net nu zou begeven.
Ik schoot de stoep op. Achter me voelde ik de auto voorbij schieten. Toen ik mijn hoofd meedraaide was hij al uit zicht.
En in mijn walkman steeds het ineens belachelijk vrolijke Israelische liedje.

Eén seconde. Twee, hooguit.

Twee uur later trilde ik nog over mijn hele lijf. Het huilen wou niet stoppen.