Niettegenstaande

Ik fietste langs een Gek.
Een klassieke Gek, bijna een Cliché-Gek. Mompelend voortschuifelend, zes lagen kleding en verschillende kleuren sokken; de onderste sok over de broekspijp.

Terwijl ik hem passeerde ademde ik diep zijn geur op.
Niet omdat ik zat te wachten op Gekken-geur. De Cliché-Gek ruikt naar een mengeling van pis, kots, bier en algemeen-onfris-want-zes-weken-niet-gewassen.
Terwijl ik zo enthousiast snoof besefte ik ook onmiddellijk mijn fout.
Ik wilde de geur van zon, van gras, van buiten. Niet van Gek.

Maar even snel als mijn spijt was gekomen verdween hij ook weer.
Hij maakte plaats voor ontroering, voor glimlach. Voor een overweldigende behoefte de Gek in mijn armen te nemen en te knuffelen. Nostalgie.

De Gek rook naar geurpennen.

Het knuffelen heb ik toch maar gelaten.
Ondanks de zoete geur van appeltjes, aardbei en bosvruchten schreeuwde zijn uiterlijk nog steeds pis, kots en bier.