Pə-tā'tō, pə-tä'tō

Ik ben het spoor bijster.
Het aardappel-spoor, wel te verstaan, of nog exacter: het zoete-aardappelspoor.

Een paar weken geleden kocht ik op de markt iets waarvan de koopman zei dat het zoete aardappel was.
Leuk, laat ik het eens proberen.

Het was een saai ding, totaal smakeloos; en hij viel ook nog totaal uit elkaar, wat het proeven extra bemoeilijkte.
In een grote hap kauwbare smakeloosheid is het nou eenmaal makkelijker een atoompje smaak te pakken te krijgen dan in allemaal losse vlokjes die zich met de rijst vermengen.
Het ding was paars van buiten en knaloranje van binnen. Hij had een vergelijkbare structuur als pompoen, alleen dan nòg losser.

Iets later zag ik bij het reformhuis eenzelfde ding liggen.
Reformartikelen willen nog weleens meer smaak hebben dan producten uit de normale landbouw - en dus besloot ik hem nog een kans te geven.
Iets meer smaak, inderdaad. Maar wel èrg subtiel: je moest het ding heel geisoleerd koken, serveren en eten om er iets van mee te krijgen.

Vorige week zag ik hem weer, in de reguliere supermarkt.
Af en toe ben ik geduldig en geef ik dingen, of mensen, heel veel kansen. Misschien had ik het knolleke gewoon in het verkeerde seizoen getroffen. Ik zou het nog één keer proberen.

Hij was net zo paars van buiten als de eerdere twee.
Maar van binnen was hij wit. En hij had helemaal niet de fragmenterende pompoenstructuur als die andere: dit was gewoon een aardappel. Maar dan met een wat laffere, zoetere smaak.

Ik sloeg het grote natuurkookboek erop na. Topinamboer, kwam met de beschrijving nog het dichtst in de buurt. Hij zou lid zijn van de familie der samengesteldbloemigen (compositae), waartoe ook zonnebloem en madeliefje, witlof en de verschillende slasoorten behoorden.
Erg interessant. Maar over verschillende smaken en structuren las ik niets. En de beschreven bloemslaknol zou ook rauw te eten zijn, en die laatste witte was dat beslist niet.

Dus heb ik gegoogled.
Op Jerusalem Artichoke en op Sweet Potato.
Misschien was het toch een topinamboer, maar dan met sub-soorten; of anders een bataat, of een yam.
Maar de topinamboer bleek er totaal anders uit te zien. En de 'Kotobuki', waar het laatste witte ding volgens deze site (plaatje onderaan) het meeste op lijkt, zou 'Not a traditional sweet potato in western cooking' zijn.

Dus nou is mijn vraag: wat in vredesnaam heb ik nu allemaal gegeten...?

Weet u het?