Automagisch

Ik was boos. Heel erg boos. Boos, kwaad, wild van drift. Zó driftig dat ik bang was te vervallen in oude gewoontes.
Dat moesten we niet hebben.

Hulpverleners passen nogal eens de elastiekjesmethode toe: een gewoon huidshoudelastiekje om je pols, en als emoties te hoog oplopen laat je het knallen.
Een op zijn minst dicutabele methode: een knallend elastiekje hurts like hell - de bedoeling van therapie lijkt me toch juist dat je leert dat jezelf pijnigen, met of zonder beschadiging, niet de oplossing is. Überhaupt geen overweging mag zijn: je lichaam is van jou, dat moet je leren liefhebben, niet kwellen.

Maar goed. De elastiekjesmethode is een algemeen erkend en goedgekeurd alternatief, en daarmee suste ik mezelf.
Alleen had ik geen elastiekjes voorhanden.
Wel een muur, en een fiets.
Als ik nou heel dicht langs die muur zou fietsen, genoeg om hem met mijn arm te raken... niet hard genoeg om kapot te gaan, maar wel voldoende pijnlijk om iets van mijn drift kwijt te raken..

Zo gezegd, zo gedaan.
Het werkte.
Het was bepaald verfrissend, de druk was van de ketel, ik werd weer wakker en was enigszins terug op aarde. En ik was nog prachtig heel en gaaf. Hooguit wat rood. Wrijfwond, brandwond - maar geen schaafwond.

Een dag later was het plekje op mijn arm nog veel roder. En het deed verrekte veel pijn.
De dag daarna was het nog veel roder.
Nog een dag later begon zich iets af te tekenen dat verdacht veel op een korstje leek. Pardon? Korstje? Maar ik was helemaal dicht, waar kwam dat korstje vandaan??
Het korstje werd een korst. Zo'n dikke harde korst, alsof ik een sliding over een grindpad had gemaakt en mijn arm daarbij half had opengereten.
Vanochtend was de korst opengebroken. Eronder een groot onstoken gat, een krater vol lava.

Mijn lichaam neemt het zelf in zelfbeschadiging wel èrg letterlijk..