Dood Aan Duiffies

'..maar het weer was erg mooi, en...'
'Nee, niet het hele verhaal alsjeblieft', onderbrak ik mijn vaders reisverslag; 'Ik ben net wakker en ik moet weer verder slapen maar ik heb net een konijn gewurgd en daarvan moest ik even bijkomen'
'Een konijn gewurgd?! En er zijn er al zo weinig!'
'Ik deed het niet expres. Ik knuffelde een konijn en toen kreeg ik weer zo'n verlammingsaanval en toen kneep ik hem heel hard.'
'Da's heel zielig! Als het nou een duif was...'

(De vijfde verlammingsaanval, inmiddels. Of zes - ik houd het niet meer zo bij. Het went. Of nee, het went helemaal niet, het is nog steeds gruwelijk eng. Maar ik leer het kennen, voel de signalen aankomen. Ik knuffelde dat konijn en ik was al aan het wakkerworden. Ik voelde de inmiddels welbekende siddering en de spasmen door mijn lijf lopen en ik besloot, heel lucide, om wakker te worden omdat ik het beestje anders niet meer zou kunnen loslaten en ik hem pijn zou doen. Hij piepte en squeekte, dus ik was net iets te laat. So sielug.)

(Het beloofde stukje wil geen stukje worden. Alleen een heel groot, heel slecht geschreven stuk. Maar eens komt het.)