Systeem
Ik analyseer, bestudeer, controleer.
Het maakt onrustig, nog banger.
Maar ik probeer het te begrijpen.
Het mechanisme, de processen. Begrip maakt het misschien wat hanteerbaarder.
Er zit geen logica in.
Ik kan met mijn ogen dicht staan, zonder om te vallen.
Ik kan op één been staan.
Ik kan squats doen, mijn bovenlichaam naar links en rechts buigen.
Mijn rechterhand naar mijn linkerteen en wisselen, als molenwieken heen en weer.
Toen mijn moeder dit deed smakte ze duizelend tegen de grond.
Niets aan de hand, prima evenwicht. Zou je zeggen.
Maar de grond beweegt nog steeds, als ik stilsta. Schuift en zwiept.
Mijn bed kantelt, mijn stoel ook.
Als ik loop is het of ik op lucht loop. Over een gymnastiekmatje, of op hele dikke zolen.
En sinds vorige week dinsdag staat de wereld scheef. Letterlijk, visueel.
Gebouwen, de tv, mijn monitor: elke lijn waarvan ik rationeel weet dat hij horizontaal moet lopen heeft een afwijking van ongeveer één graad.
Wat heel weinig klinkt, maar in praktijk vrij veel is. En erg onrustig kijkt.
Afgezien van die scheefstand ziet alles er sowieso 'vreemd' uit. Vertekend. Ik heb ooit een bril gehad met te sterke prisma-glazen, en dat gaf eenzelfde resultaat.
Het rijmt niet. Wat ik wèl kan rijmt niet met wat niet goed gaat.
De duizeligheid, het bewegen van oppervlakken en de visuele scheefstand suggereren een evenwichtstoornis, maar dan zou ik toch niet met mijn ogen dicht kunnen blijven staan, of op één been?
Ik begrijp het niet.
Wie het wel begrijpt mag het zeggen.
En wie een oplossing heeft krijgt een standbeeld, zoenen, en een Grote Geldprijs à €198,10 (meer heb ik niet, sorry).
zondag 20 augustus 2006 - 08:11
puck, niet teveel denken! haast altijd passen de hersenen zich aan een een nieuwe optiek - heb geduld en vertrouwen, als je dat kunt opbrengen.
roosje - 20 augustus 2006 - 12:35
Puck,
Ik leef met je mee. Xelf heb ik weliswaar andere verschijnselen, maar het duurt bij mij ook al een week of 4. Hopeloos.
Sterkte, ik denk aan je
Hanna () - 20 augustus 2006 - 12:51
Ik ga niet voor het grote geld, maar blijf voor de morele steun. Als je zolang kunt staan dat je allemaal testjes met jezelf kunt doen, moet je haast wel wat vooruit gegaan zijn de afgelopen dagen... hoop ik. Hou vol, en oefen op je mantra... het komt uiteindelijk goed!
Het meisje zakte neer en gaf zich over aan de zorgen van de kapper. De goeie man rende heen en weer, rommelde aan haar haren, en na uren mocht ze dan eindelijk in de spiegel kijken. En ze zag...
MA - 20 augustus 2006 - 16:44
Ze zag zichzelf in de spiegel op een manier die ze nog nooit had gezien.
Ze had helemaal geen lang haar; het was kort! Maar het had een prachtige glans, het leek wel licht te geven. En zo'n coupe had ze nog nooit gezien, die accentueerde op heel geraffineerde wijze de lijnen van haar gelaat. 'Kapper', sprak het prinsesje, 'Kapper, u bent niet alleen een tovenaar in uw vak, u bent bovendien een psycholoog en filosoof. Opeens begrijp ik dat je niet moet verlangen naar algemene idealen, zoals lang haar of een kleine neus, maar dat je noet zoeken naar díé dingen die alleen bij jóu passen, die je eigen bijzonderheid
benadrukken. Dank u meester, voor deze wijze les.'
gj - 21 augustus 2006 - 15:33
Hoi Puck,
2 jaar geleden had ik een laesie in de hersenstam. Daardoor werd mijn oogspier "lam" wat ervoor zorgde dat het leek alsof de lijnen op de weg mijn auto inliepen en tegenliggers leken dezelfde kant op te gaan.
Deed ik mijn "schele" oog dicht (hing ook echt richting neus) dan was dat effect over..
Ik weet niet of het bij jou je beide ogen betreft, is het er eentje, dan zou je een ooglapje kunnen overwegen en rust, veeeeeeeeeeeeeeeeel rust, ook al baal je als een stekker van al die rust..
En niet teveel tegenstribbelen..ahum.. dat is nog een van de moeilijkste dingen waarschijnlijk..
En nee, ik geloof niet dat je opgeslokt gaat worden, ik denk alleen dat je een heleboel geduld moet hebben met je lijf.. (ik had vorig jaar een episode van een maand of 3...eindeloos zat was ik het, dat onbetrouwbare van mijn lijf..)
Was laatst voor wat anders in het ziekenhuis en vertelde over het verlies van ons kind en het hebben van MS..zei de broeder: "zo, dan ben je zeker wel wantrouwend t.o.v. je eigen lijf.." dat vond ik wel een treffende..
Sterkte Puck!
Mien - 21 augustus 2006 - 15:37
