Doorbraak

Ik ben bij de EHBO geweest. Gistermiddag.
Ik werd wakker met een loodzwaar, draaierig hoofd, schoot in paniek en besloot dat het genoeg was.
Geen weekendarts meer. Geen paniektoestanden zonder actie. Geen telefoontjes naar bevriende huisartsen, reiki-mensen, naar wie dan ook voor ‘wat denk jij - komt het goed - denk je echt dat het goed komt - wat nou als het niet goedkomt - denk je dat ik gek word - denk je echt dat ik sterk genoeg ben’.
Nú naar het ziekenhuis, en ook niet wachten tot laat in de middag om te zien of het beter wordt, want als het slechter wordt durf ik zeker niet meer.

EHBO gebeld. Met de dienstdoende neuroloog gepraat.
Ik mocht komen, maar moest er wel rekening mee houden dat het heel druk was, dat ze alleen stond, dat ik waarschijnlijk heel lang zou moeten wachten.
Getwijfeld.
En een taxi gebeld.

Drie kwartier op de taxi gewacht.
Drie-en-een-half uur in het ziekenhuis gewacht.
Om vier uur kwam de dokter. Geen arts-assistent, geen hulpsinterklaas, maar The Real Thing. Een Opperhoofd.

Hij was engelachtig lief.
Noemde me ‘een kwetsbaar mens’.
Dat was nog vóór ik in huilen uitbarstte.
En hij kon niets doen.
Hij wilde me beslist niet in het ziekenhuis houden - waar ik het mee eens was.
Nog afgezien van het feit dat ik de verpleegafdeling neurologie liever zo veel mogelijk ontwijk: na die paar uur wachten en niet lopen merkte ik dat het bewegen van de vloer veel erger was geworden.
Passief liggen was, hoe verleidelijk ook, beslist niet bevordelijk voor de duizeligheid.

De angst is op het moment het grootste probleem, zei Dokter Opperhoofd.

Potdorie.
Het lijkt wel alsof ze allemaal uit hetzelfde script voorlezen.
Ik kan nog zo fijn beheerst uitleggen waar ik last van heb: allemaal - alle artsen en kennissen en andere para-Puckse-mensen - zeggen ze hetzelfde: de angst is het grootst, de angst moet aangepakt.

Maar mijn knie-hakproef ging grandioos de mist in. Mooiso.

Wat ik het beste kon doen was naar het revalidatiecentrum gaan.
Daar zou ik fysiotherapie kunnen krijgen, en psychologische begeleiding.

Ja, want dat had ook nog niemand aangeraden...

En naar mijn eigen neuroloog.
Nee, morgen hoefde niet. De afspraak die al stond, volgende week, was vroeg genoeg.
De neuroloog zou waarschijnlijk veel onderzoeken willen doen. Scans, evenwichtsonderzoek, misschien een nieuwe VEP-test. Want dat er iets niet goed zat was duidelijk.
Maar op dit moment was de MS niet kritiek. De psychische situatie wel.

Ik kreeg een brief mee voor de huisarts.
Die waarschijnlijk uit zijn vel springt om deze nutteloze gang naar de EHBO.

Maar ik vond het niet nutteloos.
Ik ben gegaan. Eindelijk, na al die weken.
Ik ben in de auto geweest, ik heb de energie en de moed gevonden om te wachten, om te praten. Ik heb een neuroloog gesproken, de standaardtestjes doorstaan.

Generale repetitie.
Nu durf ik misschien ook naar de poli, volgende week. Naar het keuringsgesprek met Argonaut. En naar de revalidatie-arts.

(En stilletjes heb ik het vermoeden dat mijn zware draaierige hoofd eerder voortkomt uit iets dat ‘extreme vermoeidheid’ heet.
Tijdens schubs ben ik extra moe. Omdat ziekzijn nou eenmaal energie vraagt.
Tijdens schubs slaap ik vijftien uur per dag.
Tijdens deze schub slaap ik nìet.
Misschien is het feit dat ik eruitzie als een lijk ook wel de reden dat iedereen zo vlot door mijn beheerste praatjes heenprikt...)