De G.

Na twee dagen beukende hoofdpijn was ik het zat.
Dokterspost. Weer.

De pijn in mijn achterhoofd had ik al weken. Die kende ik, dat was duidelijk spanning. Het kwam uit mijn nek, ik kon de knoop zo vinden.
De pijn in mijn slapen zat er sinds een week. Die had ik nooit eerder gehad, maar ik was de laatste maand zo gespannen geweest dat die vast ook uit die gespannen nek kwam. Via-via-hoofdpijn.
De pijn in mijn voorhoofd was helemaal nieuw. Net als de oorpijn en de pijn in mijn kaken en kiezen, waar ik donderdagnacht door was wakkergeworden.
Nieuw was ook de pijn achter mijn ogen, die me verdacht veel aan een oogzenuwontsteking deed denken.
Ik zag ook minder goed. Maar een oogzenuwontsteking had weer niets met oren te maken.

De steken werden erger, scherper.
Vrijdagavond ging ik overstag en nam paracetamol.
De hoofdpijn beitelde er enthousiast doorheen.

Misschien kwam het door B.
B. had me donderdagochtend behandeld. Iets met osteopathie en 'het zenuwstelsel kalmeren'; na afloop was ik heel moe geweest, en B. had gezegd dat dat erbij hoorde. Veel rusten, was zijn advies.
In de loop van donderdag was mijn duizeligheid exponentieel toegenomen, erger dan hij in weken was geweest. Toen pas besefte ik dat ik blijkbaar toch enigszins vooruit was gegaan. Wàs.

Vrijdag had ik B. gebeld.
Zeg eens, leukerd, ik ben duizeliger dan ooit. komt dat door jouw behandeling?
Ja.
Is dat echt zo of zeg je dat gewoon maar?
Nee, dat is echt zo. Maar dat had ik toch al gezegd?
Nee! Je had moe en loom gezegd, niet duizelig!
Oh. Maar dat kan dus. Duurt een paar dagen, tegen zondag is het veel beter.

Fijndan.
Maar misschien hoorde die hoofdpijn er dan ook bij.

Of misschien was het toch mijn bril.
Ik was naar de opticien geweest, om mijn ogen te laten nakijken.
Rechts gaf een lagere waarde dan ik me herinnerde.
En mijn hoofdpijn, zo sprak de opticien streng, kwam doordat ik mijn bril niet droeg.
Ik draag de bril niet omdat er een cilinder in zit, die me duizelig maakt; maar het gebrek aan die cilinder zorgde er nu voor dat mijn ogen de hele dag bezig waren de wereld recht te trekken. Aldus de opticien.

Zaterdag zette ik de bril op.
Mijn hoofdpijn werd erger en ik werd nog zeezieker dan ik me al voelde. En ik zag alles veel scherper en helderder, terwijl ik nu het liefst even alles mat en vaag en donker wilde.
Bril weer af.
Plat op bed, heel stilletjes.
Bij elke beweging van hoofd of ogen een nieuwe steek. Doffe pijn in mijn tanden, een gevoel alsof ik te lang had gekauwd, of mijn kaken lang op elkaar had geklemd. Wat ik niet had gedaan.

En dus werd de dokterspost gebeld.

Uitgelegd: dat ik MS had (ja, dat wisten ze al), dat ik hoofdpijn had, pijn achter mijn ogen. Dat de MS het beeld vertroebelde (Ha ha...), want dat ik niet wist of het een oogzenuwontsteking was of iets anders.
In het eerste geval kon ik weinig doen. Prednison zou ik niet meer mogen, zo kort na de dexamethason, en die wilde ik ook niet. Tenzij ik volledig blind zou raken - ik heb ook mijn grenzen.
Bij 'iets anders' zou ik misschien aan de antibiotica moeten. Wilde ik ook niet, maar daarin heb je niet zo veel keus.

Er zou een dokter langskomen, binnen twee uur.

De twee uur werden er vier, en toen kwam er een heel klein doktertje.
Niet klein in formaat, maar klein in leeftijd. Een baby-dokter, net uit het ei.
En hij leek op Willem. Niet een klein beetje, maar als zijn dubbelganger. Hij rook zelfs hetzelfde.
Ik wou het nog vragen, of hij een tweelingbroer had. En of hij wel heel zeker wist dat hij was afgestudeerd - maar dat leek me geen goed plan.

Hij beklopte me, kneep en drukte. Keek in mijn oren, mijn ogen, mijn keel.
Aan mijn oren zag hij niets.
Maar mijn klieren waren opgezet.
En in mijn keel was duidelijk een ontsteking te zien.
Mijn keel??
Dat is het enige wat géén pijn doet!
Toch zat er een onsteking.

Hij sprak zijn vonnis uit:

Je Hebt Griep.

Griep.
Ik heb nóóit griep. Nog nooit gehad, ook.
Maar dat verklaarde misschien ook de rugpijn. En de gigantische pijn in mijn armen en benen, die ik gewoon voor een verergering van mijn zenuwpijn had aangezien.

Heb je koorts?
Nja.. wat verhoging..

Het spijt me ontzettend.. dat ik u voor een banale griep heb laten komen... maar ik heb nog nooit griep gehad, ik herken dat niet...
Dat geeft helemaal niets, je bent niet de enige die ons daarvoor belt.
En, zo zei hij troostend, griep kan heel ernstig zijn hoor. Daar kan je weken ziek van zijn!

Achter hem zag ik mijn moeder in elkaar krimpen.

‘En met een Onderliggende Ziekte zijn we altijd extra alert.’

‘Je zei dat de paracetamol niets had geholpen tegen de pijn. Ik wil je wel iets sterkers geven..?’

Visioenen van morfine-achtige preparaten.. leek me niet verstandig.
‘Nee.. dank u wel maar liever niet..’

Slik toch maar die paracetamol, om koorts te voorkomen. Dat is met MS niet goed.
Schroom niet om opnieuw te bellen als je toch koorts krijgt, of als je nog vragen hebt.
Bespreek met de neuroloog de mogelijkheden van medicatie. Eventueel kunnen wij ook contact met hem opnemen.
Heel veel sterkte.


Griep.

Je gooit jezelf vol met prednison om een schub te bestrijden. Van de prednison krijgt je afweersysteem zo'n klap dat je griep krijgt, en griep kan een nieuwe schub uitlokken. Hoe ironisch.