De Geen-G.

Mijn intuitie blijkt beter dan ik dacht.
Helaas.

Woensdag nog steeds pijn. Véél pijn.
Ondanks de vrachten paracetamol.
Het kan weken duren, had de baby-dokter van zaterdag gezegd, maar iets zei me dat dit geen griep was.
Waarom weet ik ook niet.

De weekenden zijn het ergst, heb ik de afgelopen weken gemerkt.
Alleen met mijn zieke lichaam, geen arts of apotheek die ik makkelijk kan raadplegen. Dan slaat de angst toe, worden de klachten erger en vlucht ik naar weekenddienst en EHBO.
Niet goed. Niet voor mezelf en niet voor mijn relatie met de artsen in kwestie.

Om tussen woensdag en zaterdag geheel angstvrij te worden en mijn lijden nuchter nuancerend te leren dragen, leek me een mooi doch weinig realistisch streven; maar dan kon ik in elk geval donderdag al de - vervangende - huisarts bellen.

Ascal, kreeg ik door de assistente voorgeschreven.
(Drie uur lopen piekeren: 'ascal... ascal... waar ken ik dat nou van...?'. Toen pas het licht: dat was dat spul waar driekwart van het revalidatiecentrum zijn dag mee begon. Bloedverdunner. Blijkt in hoge doseringen ook gewoon een aspirine-achtig spulletje te zijn.)
Gorgelen en daarna doorslikken, als het vrijdagochtend niet beter was kon ik langskomen, dan zou zij kijken en eventueel de dokter ook.
Het heerste, iedereen had het.

Dat bleek ook bij de apotheek, waar bij het inleveren van mijn recept werd uitgeroepen: 'Dat is al de derde keer Ascal van Dokter W, vandaag! Heeft die man aandelen ofzo?!'
Op medicijnen staat sinds kort de prijs op het etiket. Tien sachets Ascal, €1,56.
Als Dokter W. aandelen in medicijnen heeft kan hij beter een ander merk kiezen, dit zet geen zoden aan de dijk.

De pijn was vanochtend nìet beter, waar ik eigenlijk wel blij mee was.
Excuus om langs te gaan.

Ik heb nooit koorts, en dat vind ik enigszins verontrustend.
Ik heb geen houvast, mijn lichaam geeft geen duidelijk herkenbaar alarmsignaal af.
'Waarschuw uw huisarts als u koorts krijgt, als de koorts hoger wordt' - het staat in bijsluiters en enge-ziekte-folders.
Maar ik krijg geen koorts.
Ik heb eens een halve dag bij de spoed-tandarts gezeten. Kiespijn, oorpijn, kaakpijn.
Het bleek een zwaar verwaarloosde ontstoken kies, die was overgeslagen naar het hele omringende gebied. Antibiotica, zenuwbehandeling, maanden last. Al die tijd nooit koorts gehad.
En nu ging er steeds meer pijn doen, ook zonder koorts.

De huisarts bleek een jolige, jonge man, die door iedereen bij zijn voornaam werd genoemd en die zich in een afspraak had vergist.
Geen patient in de wachtkamer, behalve ik.

'Moet u de assistente hebben of kan ik het ook?', vroeg hij.
Vreemdste vraag die ik een arts ooit heb horen stellen.
Nee hoor, u mag ook wel..
Hij sleepte kijkertjes en lampjes uit zijn spreekkamer aan, onderzocht me in de wachtkamer.
Vreemdste consult dat hìj ooit had gehad.

Prut in mijn oren, prut in mijn keel.
Zijn woordkeus, niet de mijne.
Zeg, hoor jij eigenlijk nog wel wat?!, vroeg hij verbaasd doch opgeruimd.

Dat is geen griep hoor! Dat is ontstoken!
Kaakholte, bijholte, voorhoofdsholte, middenoor. Alles rechts, rechts alles.

Antibiotica, drie dagen.

De lijst die volgt op mijn vraag 'is het te combineren met.....' wordt steeds langer.