Leven

Antibiotica schijnt meteen te werken. Als in: kuur klaar, klachten weg. Het werkt niet met een nasleep.
Aldus vertelde men mij, toen ik vroeg of het wel de bedoeling was dat ik op tweederde van de kuur nog steeds pijn in kaak en oor had.
'Het kan zijn dat je resistent bent voor deze specifieke soort', was het opbeurende nieuws.
Leuk man.

Inmiddels helemaal klaar, en nog steeds pijn.
Ik kijk het twee dagen aan, en dan bel ik de huisarts weer. En ik weiger meteen weer een nieuwe antibiotica-kuur in me te laten stoppen, ze gaan eerst maar eens bloed aftappen om te zien of het niet tòch viraal is. Sprak ze stoer.
Erg blij dat dit een vervangende huisarts is, die heeft nog niet de kans gehad me spuugzat te zijn. En ik kan weer zelf naar hem toegaan, hij hoeft niet aan huis te komen, dat scheelt ook.
Maar mijn arme eigen dokter... die straks terug komt van vakantie en stapels verslagen over me vindt.. nu eens niet over MS en angst en paniek, maar over griep en holtes en bacterieel of misschien tòch griep...

Maar: het gaat veel beter.
Niet fysiek.
Of misschien ook wel.
(Woman, make up your mind!)

De grond beweegt nog steeds, als ik sta.
Maar de aanvallen waarbij mijn bed beweegt zijn minder frequent en minder hevig, en het lopen is minder 'matrassig'.
Het grootste probleem was, merk ik nu, vooral de hoge spierspanning. Hoe raar dat ook klinkt, na weken van paniek over de duizeligheid.
Lopen op een bewegend oppervlak is zo al een kunst, maar met benen als stramme stokjes is het helemaal niet te doen.
En slapen lukt niet, als je lichaam een plank gelijk is. Daar kan je duizend ontspanningsoefeningen tegenaan gooien: als je hersenen met volstrekte willekeur signalen van spanning of beweging afgeven helpt het allemaal niets.
Maar het mindert. Het lopen gaat beter, en ik slaap!
Van acht tot zes, 's middags ook nog. Ik doe niet anders, en het wordt alleen maar meer. Slaapschuld inhalen.

Ik fiets weer.
Het zadel van mijn fiets is laag gezet, zodat ik mijn voeten plat op de grond kan zetten, als ik op het zadel zit.
Het gaat nog heel bibberig en traag.
De vijf kilo die ik was kwijtgeraakt, en waarvan ik hoopte dat het vet was, blijkt spiermassa.
Een krachteloos weekdiertje ben ik in de afgelopen twee maanden geworden.
Maar ik fiets.

Ik was het zat. Dat vooral.
Het binnen zitten, het ziekzijn, de verveling en de eenzaamheid.
'Eenzaamheid', wat een groot dramatisch woord.
Schrap dat maar.
Maar ik was compleet geisoleerd, weg van het normale leven. Er waren alleen nog mijn ouders, mijn kamer, twee maal daags even buiten, naar de plaatstelijke C1000.
Het maakte me gek - letterlijk.
Ik moest eruit.
En dat doe ik nu, zoveel ik kan.

Niet meer alleen de 500 meter rondom mijn huis, maar nu, op de fiets, weer verder.
Maar het uitgaan is niet eens zozeer letterlijk. Ik heb nog steeds niet genoeg energie voor meer dan die twee of drie halve uurtjes op een dag.
Het is ook in algemene zin: mijn aandacht op andere zaken richten, al is het maar op mijn belastingaangifte en andere administratieve zaken.
Ik heb bezoek gehad, wat me de rest van de dag compleet vloerde, maar de rest van de week deed opleven.

Kleine veranderingen:
Na weken van groente-met-brood als avondeten weer 'normaal'. Eerst pasta, toen aardappelen, zaterdag voor het eerst weer rijst.
Als ik 's nachts naar de wc moet zeul ik niet meer mijn gsm mee, als 'alarm'. Nu ik me wat soepeler beweeg en me wat zekerder op mijn benen voel neem ik hem sinds een paar dagen ook 's ochtends niet meer mee, als ik ga douchen.
Sinds gisteren weer eens een andere broek aan. Niet dat ik al die weken in dezelfde broek heb rondgewandeld, maar wel hetzelfde soort. Katoenen, wijde huisbroek.
Sinds gisteren weer een spijkerbroek.
Het zijn ogenschijnlijk kleine, weinig imposante zaken. Maar ze zijn belangrijk, ze halen me uit het zieke wereldje, terug naar de levende wereld.

En...

Oh shit.

Over een uur komt de taxi, voor een heel ander uitje.
Oogarts, voor de pijn in mijn oog die er nog steeds zit, en in de nieuwe ontstekingstheorie geen plaats heeft.
Het lijkt House wel, met zijn gekleurde stiften.
(wie geen House kijkt, of de aflevering van afgelopen donderdag heeft gemist, heeft geen flauw idee waar ik het nu over heb)

Over een uur. Snel nog even slapen.